Van namen en verdwijnen

We hebben met zijn allen een paar afslagen gemist de afgelopen decennia. Als je niet te hard gaat, is stoppen niet zo moeilijk en kan je zelfs even omdraaien. Nederland is daar niet zo goed in. (Bij een familiebezoek las ik Bert Wagendorp, Wat moet er gebeuren voor we in Nederland ookgroen durven te gaan dromen?) Als fietser zie je meer als je het wel doet. Op mijn tocht naar Renkum – de eerste sinds maart – en aanpalende plaatsen kwam ik veel nieuws tegen: nieuwe huizen, uitdijende wijken, weg aanleg, ijzeren platen in het bos (waar ik de paalcamping niet meer zag) en zelfs op de berg van Herman van Veen was een grof klinkerweggetje glad getrokken met betonplaten. Weg sfeer. Ik zag ook een nieuwe woning met inventief bonenklimrek waar eerder niets was. Het land lag blijkbaar minder stil tijdens de coronacrisis dan ik wel eens dacht. In de lucht ooievaars en een boerenzeepaard. Aan de dijk bij Heteren een winkel met ijzerwaren en huishoudelijke artikelen verstild in de tijd. De vrouw die uit de achterkamer, maakte een praatje en verkocht me een blikje campinggas. Bij kamp Zeist staat zilverschoon langs de kant van de weg en het eerste ƒ 1000-kruid zag ik al vlak buiten Amsterdam aan het Amsterdam Rijnkanaal, waarop net een motorbeunschip voorbij kwam, de Selina,dat vroeger nog J.F, Kennedy heette.

---