Suf begint de dag ik slik de ronde in plaats van de pillen in de vorm van een cilinder. Het is me nog niet eerder overkomen in 12 jaar grootschalig pillen slikken. Met diezelfde sufheid lees ik de eerste pagina's van een boekje over Jeroen Bosch. Zijn leven tussen hemel en hel doet me denken aan een sfeer in mijn jeugd. Opvallend want ik groeide op onder zwaar calvinistische en anti-paapse moraal. Alsof het nog niet genoeg is, ligt op de eettafel een artikel open over bung Karno, met als titel Terrorist of Vrijheidsstrijder. Zo'n artikel dat iedere tien jaar wel ergens verschijnt, met altijd die schaamteloze kop, om je te prikkelen blijkbaar. Om het weer goed te
maken vervolgens Witte
Maskers, een blik op Indisch kolonialisme en toenmalig en huidig
racisme door Artien Utrecht van Hivos. Ze wil nog op de barricaden
staan voor een ander universum. Ze stelt onder andere het
post-koloniale ontmenselijkende kolonialisme tegen Papoea's
uitdrukkelijk aan de kaak als een fenomeen waarvoor racisme een te
zwak woord is om het te beschrijven. Ze eindigt met “… we have
to learn how to imagine the future in terms that are not restricted
to our own liftimes.” Kortom zoiets als bomen planten. Zal mijn bloedsuikerspiegel
raar gaan doen op de fiets? Met die gedachte vertrek ik. Een andere
gedachte is om op de bomen te letten, om eens plaatjes bij dit blog
te zetten die passen bij de tekst. Gelukt, maar anders dan van
te voren bedacht. De suffigheid ging door. Mijn regenjas thuis laten liggen; zit blijkbaar niet meer in mijn systeem. Maar geen spat. Het bankje komt vrij als ik arriveer bij het duin. “U mag gaan bankieren,” zegt de man die opstapt. Het kwartje valt niet meteen. Gelukkig zie ik nog wel de mooie wolken die aan de lucht geplakt zijn en de 28 ooievaars samengepakt op een net gesproeide weide.
 *** Het is al weer even geleden dat ik me afvroeg of mijn lesje zo kwam de blues en rock & roll tot stand, niet iets miste: de invloed en aanwezigheid van de oorspronkelijke bewoners op en in die muziek. Ik was natuurlijk niet de enige die zich dat afvroeg. Sterker nog er is een hele documentaire aan gewijd, Rumble: The Indians Who Rocked the World. De titel komt van een baanbrekend stuk gitaarmuziek van Link Wray, bekend als musicus, maar minder bekend als Shawnee uit Noord-Carolina. De Guardian heeft een uitgebreide bespreking van Rumble. Wil je meer horen en lezen? Er zijn nogal wat pagina's op het web met moderne muziek door native Americans. Dit is er een van waaruit blijkt dat de invloed twee kanten opging. |          |
3 opmerkingen:
Wat een brede muzikale horizon, Martin. Altijd weer iets verrassends.
"Als de muziek voedsel der liefde is, speel door, verzadig mij tot meer dan vol, dat mij de lust te veel wordt, en vergaat."
Als het maar goed gekruid is en niet te flauw is dan maakt het niet uit welke keuken het bereid. (Het citaat zat nog in mijn grijze brei, omdat ik gisteren naar episode 4 van A suitable boy op de BBC keek, waarin het toneelstuk van Shakespeare werd opgevoerd.)
Ooit kreeg ik van Ronald Blonk (tot zijn overlijden één van de vier van de top 200.000 op Facebook) wel eens te horen dat die horizon te smal was, omdat ik niet van Bollywood muziek houd (en niet van smartlappen).
Een reactie posten