Er is geen muziek en er is bijna geen tekst. Mijn leven moet niet kleiner worden.
De mus zat naast mijn bureau, de orchidee bloeide in de vensterbank en in donkere avond woedde er een zogenaamde uitslaande brand in de straat hiernaast.
De foto's zijn een verslag uit een wereld die slechts door lezen, kijken en praten groter wordt gemaakt of soms nog kleiner.
Gisteren spraken we over een familie roadtrip naar de Verenigde Staten net voorbij de fantasie, maar zonder contcreet te zijn. Waar wil je heen Martin, vroeg er een. “De duinen van Cape Cod,” antwoordde ik “en het binnenland.”
“Cape Cod ken je zeker als marinehaven?” zo werd mijn wereld in een hoek geplaatst.
De anderen wilden naar New York en New Orleans. Frankrijk lijkt dichterbij. Ik zocht Gien op aan de Loire.
Maar vandaag plaats ik wat foto's vauit mijn kleine kooi.
4 opmerkingen:
Je bewijst dat je niet veel hoeft te schrijven om ver te gaan. En dat je niet ver hoeft te reizen om te zien, te beleven. Maar zichtbaar in de tekst is het gekooide dier dat rusteloos achter de tralies heen en weer loopt. Het wordt tijd dat we naar buiten kunnen, Martin.
Er ligt natuurlijk altid wel ergens een sleutel op de kooi, maar die te vinden is de kunst.
Een mus, een orchidee, reuring in de straat, dat is leven, dat is waar het om gaat. Je foto's voel ik, zie ik, ik raak ze nog net niet aan!
Fijn dat jij met een foto je poëzie hebt kunnen illustreren. Ook dat gedicht voel je. https://www.ravage-webzine.nl/2021/03/28/vakantie/
Een reactie posten