Uit 2015

Deze week weer eens een film gezien die niet met beeldwisselingen en verhaallijn aan me zat te trekken alsof er sprake was van eb bij volle maan. Het ging om Umimachi diary (Japans: 海街 diary - internationale titel: Our Little Sister). Het is een Japanse film uit 2015, geschreven en geregisseerd door Hirokazu Kore-Eda en gebaseerd op de gelijknamige mangareeks van Akimi Yoshida. Langzaam aan, met weinig spektakel – een fietstocht door een tunnel van kersenbloesem en een slalom met de bal aan de voet als grootste uitspattingen – en emoties die je niet altijd even gemakkelijk van de gezichten af kon lezen, werd het verhaal verteld. Zoals in meer Japanse films met met oog voor mensen, tradities, beelden en omgeving. Alleen de muziek in Our Little Sister vliegt hier-en-daar sentimenteel uit de bocht, maar al het andere maakt dat goed. *** Voor ik vertrek kijk naar foto's van zes jaar geleden. De tocht was stiller onderweg en nog stiller aan het strand. De zeevlam – of zeemist – maakte bovendien dat de andere mensen op het strand vage wezens werden en alleen het eigen zijn was volledig waarneembaar. Vandaag is het zicht uitstekend, maar als ik wil vertrekken gaat het hagelen. Daarom kijk ik eerst nog even een stukje Ronde van Turkije met zicht op enorme portretten van Erdo. Onderweg waait nog een forse hagel- en regenbui over. Achter de buis was het lekker droog. Nu waait de wind om mijn hoofd en tikken de korrels in mijn gezicht, maar als tussendoor de zon schijnt, is de wereld vol vogelzang (inclusief nachtegaal). *** Ook uit 2015 komt de muziek van Lukas Legeti. Als artist in residence in Warschau besluit hij, ambitieus en gewaagd, een compositie te maken over de geschiedenis van de Poolse joden. Interviews met en liederen van jong en oud werden via koptelefoons als spraak, ritme en melodie aan musici gevoed. Deze reageerden intuïtief op wat ze hoorden en voegden daarmee een extra laag toe. Het leidde tot wat ik bij de top 200.000 noemde: een wonderlijke en wonderschone muziek over vuile rotheid. Ligeti zelf beschreef de achtergrond van de muziek als volgt: Allereerst gaat het over cultureel erfgoed; cultuur is een dynamisch netwerk van gedeelde ideeën, idealen en ervaringen, geweven uit ervaringen en relaties hiertoe van iedere individu. Ten tweede gebruikt hij al sinds 1993 de koptelefoon om ritme, harmonieën, spoken word etc. over te dragen (Kamerconcert Groove Magic). Een derde punt is het combineren van composities en geluidskunst en het integreren van ruimte en publiek zonder afbreuk te doen aan de compositie. That Which Has Remained ... That Which Will Emerge ... is het stil staan wat aanwezig is in het auditieve geheugen en de associaties die worden opgewekt door deze herinneringen, en hoe cultuur de vernietiging door onderdrukking en genocide tart. Meer over deze muziek hier. Barbara Kinga Majewska, sopraan Paweł Szamburski, klarinet Patryk Zakrocki, viool, altviool, duimpiano Mikołaj Pałosz, cello Wojtek Kurek, drums, synthesizer Lukas Ligeti, electronica, marimba lumina

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.