Strijkijzer getest

In zijn onderbroek kruipt hij achter zijn PC. Een shaggie van de Weduwe van Indië in zijn mond, geen plakrand, maar afgescheurde Club rijstevloei, alleen al om de vormgeving van het pakje zou je het liever gebruiken dan al het andere. Bovendien dunner, meer de smaak van teer en nicotine in je mond en slokdarm.

Ja hij leeft nog in de vorige eeuw. Hij weet het. Kijkt niet op zijn telefoon, maar in zijn emailprogramma op zijn desktop. Bovenaan staat als eerste bericht: strijkijzer getest. Het zou de titel van een boek kunnen zijn, de inhoud volgt dan vanzelf. Het komt van de consumentenbond, ook zo'n begrip uit de vorige eeuw, maar de club is nog steeds in leven. En terecht. Hij zou weg kunnen dwalen bij aankopen in verleden die hij deed na het lezen van een rapport.

Dwalen doe je niet achter een computerscherm. Het apparaat gedraagt zich als je teugels en leidt je verder de diepte in. Een volgende email – schreef je dat vroeger niet e-mail – trekt alweer de aandacht: “Fotografen: We kunnen niet zonder de ogen van onze maatschappij.” De meeste van de in het bericht genoemde artikelen heeft hij al gelezen. Hoe een fotograaf zich bewust is van zijn dubbele positie; als nieuwsvergaarder en eerder in dienst van D66 waar hij als geprivilegieerde, maar al wel weer onbetaald, een foto van de op tafel dansende Kaag maakt. Een andere opmerking gaat over hoe een klikklak gegeven aan een kind een later leven kan vormen. Verhalen van en over journalisten in beeld, geluid en woord blijven boeien.

Maar er is nog zoveel meer binnengekomen. Nog zo'n mail die vroeger terugbrengt. De papieren Defensiekrant kwam wekelijks – op vrijdag? – binnen, kwam daarna minder vaak en inmiddels weer wekelijks digitaal. Ook hier een artikel over een fotograaf, sinds de foto's van die andere D66-dame staan ze uitdrukkelijk in beeld. Die militaire fotograaf hoeft niet lang te denken over zijn favoriete foto. Het is er een met ronkend metaal in de lucht, een brok dood en verderf, die hij mooi vindt. Je hebt blijkbaar ook fotografen zonder verbeeldingskracht.

Is twitter nog van de vorige eeuw? 2006, Vertelt Wikipedia uit 2001 en dat is een verzameling lemma's sneller en vollediger dan de Summa-encyclopedie van zijn ouders die een plank vulde en werd gepakt bij een meningsverschil over dit of dat. Dat twitter brengt een vogelpiep over misstanden bij de club van terrorisme bestrijders. De journalisten die verhaal doen gaan naar boven met de lift, door een veiligheidssluis en komen dan vast terecht in dat zaaltje met die lange tafel waar hij zelfs eens aanschoof (kan het niet laten, net zo min als de schrijvers van NRC) om Dick Schoof te interviewen. Of interviewen? Nee dat was het niet. Voorbereidde vragen stellen. De antwoorden waren bedoeld als illustraties bij een korte film over de-radicalisering. Schoof keek hem wantrouwig aan. Je zag hem denken: “wat zal die antimilitarist gaan vragen?” Nou niet veel dus. Dat is dan ook wel weer een soort van grappig.

Vanmorgen stond hij op. Muziek op de platenspeler, drie kanten, nieuw en oud, Freedom en The capitalist blues, New York en Zuiden. Het was beter dan de voetbalwedstrijd die hij voor het slapen bekeek. Ergens leest hij deze ochtend dat de transferwaarde van het ene team £104,3 en het andere met £646.2 miljoen was. Dat is zes maal zo hoog. Als hij UEFA-bons zou zijn dan voerde ie met ingang van volgend jaar een regel in dat iedere €100 miljoen meer waarde zou worden verrekend met een doelpunt. In dan geval had de dure club niet gewonnen, maar met vier nul verloren. Bij het biljarten heb je zoiets, spelers met een lager moyenne hoeven minder caramboles te maken om toch te winnen. Bij het voetbal zou het bovendien betekenen dat het geen zin heeft goede en dure spelers op de bank te hebben.

Ach laat ik de plantjes maar eens water geven. In mijn hoofd speelt “Money makes te world go 'round.”