Het is een tocht van tegenstellingen

Van vallen en opstaan. Ik rijd langs flats waar mensen met kleine beurs wonen en 5 minuten later door een buurt met woningen van 1 miljoen+. De boel is lekker verdeeld. Op het ene moment valt een pak hagelstenen even later schijnt de zon. Als ik murw van de 'winterse buien' een andere route neem kom ik door een zeer lelijk stukje Nederland. Een uur later heb ik 17.591.394 sneeuwklokjes gezien.

De tocht was sowieso pittig met de wind aan de kust. Er zijn nauwelijks konijnen, maar wel heel veel damherten. Zacht tegen de zeewind in en hard door de bocht.

O ja dat vallen dat was letterlijk; ik kneep in de bocht in mijn rem of remmen en ik lag voordat ik het besefte. Ben benieuwd of ik me morgen nog zo geradbraakt voel. Je zou bijna zeggen dat dat gevoel hoort bij waar ik niet al te veel aan dacht in het zadel.