Benen, vogels en films

Wielrenners, en in deze tijd van het jaar veldrijders, hebben de benen niet of juist wel. Vaak vind ik het een vaag begrip, 'de benen hebben'. Ze zijn er altijd, verstandige inspanning en doortrappen dan komt het wel, maar vandaag had ik ook de benen niet. Ik zat hard te malen, maar kwam niet erg vooruit. Wel zag ik veel vogels, na een torenvalk en een fazant ben ik erop gaan letten. Het waren aalscholvers, blauwe reigers, buizerd (ving een prooi), drieteentrandlopers, eksters, grauwe ganzen, grote zilverreigers, kauwtjes, kraaien, krakeenden, kuifeenden, meerkoeten, ooievaar, smienten, waterhoentjes, wilde eenden, zilvermeeuw, en zwanen. En ik heb niet eens gezocht naar de merels, halsbandparkieten, mezen en spreeuwen die ik hoorde. De afgelopen week was de week van het opgenomen films kijken. Twee met Penélope Cruz (Madres paralelas en Todos lo saben), maar wel van verschillende regisseurs. Waarbij ik eerste de boeiendste vond en die ik als een van de weinigen van Almodóvar nog niet had gezien. Naast de kwesties van moederschap en vriendschap werd ook stelling genomen voor het blootleggen van de misdaden van het Franco regime en het verleden niet uit de weg gaan omdat dit meer rust zou geven. De tweede had als thema de onder de oppervlakte liggende spanningen in families die kunnen uitbarsten als er iets ernstigs gebeurt. Verder nog twee films spelend in Argentinië. Eén nogal ruige, wat oudere film over twee homo's uit Hong Kong die vertrokken zijn naar Buenos Aires (Happy Together, 春光乍洩)). Hun relatie loopt er op de klippen. Het mooist eruit vond ik dat ik er de transportbrug van Buenos Aires op zag (de enige nog werkende die ik nooit bezocht). De andere over een vrouw die onderweg is naar een nieuwe baan, haar tas kwijtraakt en ernaar opzoek gaat met een oudere alleenstaande man, La Novia del Desierto. Na een nacht met hem kiest ze toch voor haar eigen bestaan.      Ook Todos lo Saben had een link naar het land van het zilver. Dan kwamen er nog twee films die het meeste indruk op me maakten van de Japanse regisseuse Naomi Kawase (True Mothers, 朝が来 en Radiance, 光). De eerste was unsettling las ik, en inderdaad had ik het regelmatig te kwaad. Er waren ook zaken die ik er in mistte: de rol van de man bij de conceptie en de daaruit volgende verantwoordelijkheid en voorbehoedsmiddelen om zwangerschap te voorkomen.     De tweede moet ik zeker nog een keer kijken omdat alles niet in een keer overkwam en die had afscheid nemen van wat je niet meer kan als belangrijk thema. (Overigens kwam ik hetzelfde woord 光 (licht) al eens tegen in de Koreaanse roman Greek Lessons. Blijkbaar gebruiken beide talen dit mooie symbool voor licht/glans.       Kawase kende ik al van de film Sweet Bean (あん). Een film over bescheidenheid met volledige inzet om iets moois te maken, ondanks wat op de achtergrond speelt of misschien wel juist daarom. Die film is zo lief dat het genot geeft. Maar misschien zijn door al dat film kijken mijn benen in de slaapstand gaan staan. Ach dit gezien en toch ook het strand gehaald en me zelfs weten te verdapperen om in zee te stappen, omgeduwd door harde golven en op 't strand was ik een interessant levend wezen voor een hond die steeds op me af kwam.Dan maar even niet 'de benen'.