Hoe komen we/zij uit de shit

Zaterdagavond kon ik kiezen tussen Klimaatslaven een uitzending van rapportage magazine Vranckx over waarom zoveel Indiase vrouwen als huisslaaf of in de prostitutie werken en een film: The Queen of Katwe over leven in de sloppenwijken van in Kampala de hoofdstad van Oeganda. Het werd de film vol Novib-kalender beelden. Hij beroerde me evenveel als Vrackx zou hebben gedaan. Een inkijkje in die wereld maakt niet vrolijk. Waarom hebben we onze wereld zo ingericht, vraag ik me af. Het was een film vol schaakmetaforen. Zelfs de pion kan tot koningin promoveren bijvoorbeeld. Je moet dan wel een plan hebben en dat uitvoeren. Het verhaal was gebaseerd op een echt leven. Voor de familie van de hoofdpersoon betekende het schaken een uitkomst. Maar een oplossing voor mijn vraag is deze individuele lotsverbetering niet. Hoe komen we/zij uit de shit lijkt me een vraag die vaker gesteld moet worden.  *** Daar ga ik weer van Mokum naar de racebaan aan zee. Van pretpark voor dagjesmensen en toeristen naar de golven en het zand. Bijna of ik niet anders kan. Onderweg kom ik verdronken rododendrons tegen en Sodis die me eens wees op een verdronken sousafoon in hetzelfde park.   Het zand van het laatste strandbezoek is door de douche met van mijn fiets gespoeld. De wind blies er weer nieuw tegenaan. Pijn is voor even van mijn lijf gevallen, want het ging niet zo hard als bij de mannen die nu door de hitte van de woestijn fietsen - een Nederlandse flapoor 'n tijdje voorop. Door het trappen vergeet je wat je niet wilt weten. Zelfs als de hagel uit de lucht valt. *** Weer eens muziek om dit blog af te sluiten: de stem van Barbara Kukowa met Reinbert de Leeuw en het Schönberg Ensemble: Ständchen (muziek: Schubert, tekst: Franz Grillparzer). Serenade Engelse vertaling Richard Wigmore Softly my songs plead through the night to you; down into the silent grove, beloved, come to me! Slender treetops whisper and rustle in the moonlight; my darling, do not fear that the hostile betrayer will overhear us. Do you not hear the nightingales call? Ah, they are imploring you; with their sweet, plaintive songs they are imploring for me. They understand the heart’s yearning, they know the pain of love; with their silvery notes they touch every tender heart. Let your heart, too, be moved, beloved, hear me! Trembling, I await you! Come, make me happy!
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.