woensdag 8 april 2020

al weer begonnen

Vorige week schreef ik een stuk over de militaire claim op veiligheid. Een claim die door de corona dreiging in duigen lijkt te zijn gevallen. Helaas is dat nog niet duidelijk bij wat we vroeger het Militair Industrieel Complex noemden. In de EU denk men dat investeren in de wapenindustrie ons weerbaar maakt. Alsof we corona met onderzeeboten bestrijden.

De militaire industrie van Nederland maakt zich op voor een actieve lobby (hier en hier). Voor we het weten komen we uit de drup van de coronacrisis in de regen van de militarisering. Gelukkig is er ook een groot aantal mensen dat hier tegenin schrijft (zie bijvoorbeeld hier en hier) en tekent.

Op de fiets waaien de woorden van Trump (WHO korten omdat het zijn beleid durfde te kritiseren) en CDA'er Hoekstra (geen corona miljarden en solidariteit met zuiden Europa) mijn hoofd uit. Je hebt van die mensen die de onderbuik verwoorden, het vette blubberige spek van de samenleving, en daar wel bij varen totdat ze opeens merken dat de boot lek is of het vaarwater verdampt. Ach zij hebben wél de middelen om over te stappen op een ander vehicle.

Bij een brug stond de eerste ijscokar, in het park een vrouw in bikini, in het duin schoten de eerste bladeren van de blauwe zeedistel op, in de sloot liep de lepelaar die ik vorige week tevergeefs zocht, in Amsterdam geeft een thermometer 22 °C aan. Het voorjaar is al weer begonnen.

Gisteren luisterde ik naar de uitvoering van het vioolconcert van Beethoven door de jonge violiste Júlia Pusker. Muziek kan magisch zijn en dat was hier het geval (vooral het tweede deel); alsof een zachte bezem mijn binnenste veegde, zelfs de diepste krochten gingen glimmen. 

Toch zet ik hier vandaag juist een andere kant van de muziek in dit blog. De woedende betrokkenheid van de Irreversible Entanglements. Denk ik meteen nog even aan mijn oudste die een fan is van de groep en Moor Mother in het bijzonder. Door coronahonkvastheid zag ik hem al langer dan ooit niet.

















Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

Geen opmerkingen: