zaterdag 3 juli 2021

Over water

 


Donderdagavond zag ik op de BRT dat Wout van Aert dezelfde havermout eet als ik. Hij kookt het wel in bouillon en doet er een gebakken ei bovenop. Vanmorgen na mijn bord, met melk en suiker, las ik in Vogels, het blad van de Vogelbescherming, dat nieuw droogterecords onvermijdelijk zijn. Nederland moet zoet water beter vasthouden (meanderende beken, veengebieden onderhouden, planten op daken, en tegels eruit, groen er in).


De buienradar gaf voor vertrek aan dat het vandaag droog zou blijven. De eerste uren gaan desondanks door de miezer.

Uit gewoonte ga ik het Amsterdam-Rijnkanaal over waar ik rechtdoor had willen rijden. De automatische piloot stond blijkbaar aan. Op de bonnefooi zoek ik een weg terug en kom zo bij het pontje van Nigtevecht. Elektrisch “maar je wilt niet weten hoeveel accu's met zuur er in liggen.” De pontjesbazin, vraagt: “heeft u een Tezla?” “Nee ik rijd geen auto,” reageer ik. Dan is ze vrij om te zeggen dat ze mannen die ze wel rijden maar patsers vindt. Hoe die auto's gemaakt worden? “Kinderarbeid, zeldzame metalen,” antwoord ze zelf. Ik doe er nog een schep bovenop en voorspel dat er ooit nog een van de kemphanen met een klap toegang tot die mineralen van de ander afpakt. (Pas veel later bedenk ik me dat ik daarbij aan de VS en China denk en niet aan Europa.)

“U fietst tenminste nog op een oude fiets.”
Ze maakt een foto en langs de Vecht gaat het naar een plek om het kanaal weer over te steken. In Vreeland maak ik nog even een sfeerplaatje, maar nep de boel, want wacht tot de overseized jachten voorbij zijn gevaren.

In Krimpen aan de Lek neem ik de veerboot naar Rotterdam.
Van daar de kortste weg naar huis.


2 opmerkingen:

Rondetijd zei

Mooi rondje. Leuk je verwijzing naar de havermout van Van Aert. Zulke kleine herkenbare dingen in een documentaire maken volgens mij het verschil. Het zijn ook maar gewone mensen zoals wij, dat effect. Klasse.

martin zei

Maar gelukkig wordt op mij niet door een heel volksdeel druk uitgeoefend om de Tour te winnen of op zijn minst de groene trui. Lees momenteel een wielrenboek van een andere Belgische renner die ook al grote ronde renner moest worden, na een keer 3e in de Giro in 2013. Een vergiftigde positie noemt hij het.