woensdag 8 september 2021

Minder

Hiphop in Vrankrijk

Vanmorgen kreeg ik een tekst van 14 pagina's die afsluit met de opmerking dat militaire CO2-uitstoot alleen af kan nemen als er minder wordt geoefend, minder wapens worden gekocht en minder wordt geïntervenieerd. Helaas gebeurt dat niet en stijgt de militaire uitstoot.
Airbus meldde deze week dat het eerste klimaat neutrale passagiersvliegtuig er niet voor 2035 zal zijn. Dat is dan ook nog op basis van biomassa, een energiebron die veelal ten koste gaat van landbouw areaal. Bovendien zal een straaljager nog veel langer op zich laten wachten.

***

Al weken rommelt door mijn hoofd dat ik meer moet proberen te presteren. Schrijven wat meer om het lijf heeft dan een vluchtige gedachte in het zadel. De wereld zit niet te wachten op mijn meninkjes, waarschijnlijk ook niet op meer doorwrochte stukken, maar daar kan ik dan zelf nog een eigenwaarde uit peuren.

En dan gaat het tollen in mijn hoofd. Hoe, doe 'k dat, zonder om te vallen? Het gaat niet om ideeën of visie, maar om energie. Op mijn fiets gaat het vooruit – boterhammen en bananen als brandstof en endorfine als genotsmiddel – en dat geeft balans. Het betekent ook dat je om je heen kan kijken. Zo'n fiets zit vol metaforen.

Je zou zo'n stukje ook thuis voor vertrek al kunnen schrijven, maar dan weet je nog niet dat de slijmzwam verdroogd is (hoe overleeft die de winter eigenlijk?), wist ik nog niet van de verdroogde pad op het pad, de brand in de vuilnisbak, de libellen op het prikkeldraad, de zeedruif in mijn hand, en de door de warmte overvallen klant voor de hulpdiensten.

***

Deze week ging ik met oudste zoon en vriendin in een heuse bioscoop naar de film Summer of soul over een festival in 1969 dat op zes achtereenvolgende weekenden in een park Harlem, New York, werd georganiseerd.

Een ploeg nam alles op (met van die reuzen van camera's), zelfs het podium werd naar Westen gericht voor voldoende zonlicht. De beelden bleven echter grotendeels op de plank liggen. Woodstock, iets verderop, claimde alle aandacht. De beelden belandden in de schoot van Questlove, de drummer van The Roots, en graver naar muziekgeschiedenis. Hij maakte er ruim een halve eeuw later een film van.

De beelden van Nina Simone meende ik te herkennen, zelfde kleding, haardos en achtergrond. Dat bleek te kloppen al zaten de clips die ik kende (Ain't Got No I've Got Life en Revolution niet in de film. Wel Backlash Blues, en de voordacht van een revolutionair gedicht Are you ready black people zelfs om te doden als dat nodig is (ja het waren andere tijden).

De film is een aanrader al was het maar om het intense duet tussen Mahalia Jackson en Mavis Staples dat bol van de emotie van een tijdperk.

























Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

2 opmerkingen:

Rondetijd zei

Ik zou het naast, of parallel aan je fietskrabbels schrijven. Je vluchtige gedachtes in het zadel niet overboord gooien, hoor.

martin zei

Dat zal ook niet snel stoppen, ik kan niet zonder. En steeds bedenk ik weer een activiteit. Het geeft de nodige kadans. Maar als ik dan anderen zie - zoals bijvoorbeeld hierboven de schrijfster van het klimaatstuk of Nina Simone met haar ziel en zaligheid - die doorgaan waar ik afgehaakt lijk, dan zou ik ook meer willen doen. Maar "kan je even kijken Martin?" betekent dat ik twee dagen werk heb en die leiden dan vervolgens tot een paar dagen bijkomen. Klagen helpt je zeker niet verder.