Wit streepje op zee

Gisteren lag Wat blijven zal maakt ademloos op tafel. Het is een dichtbundel van Dianne Soeters uit 2008. In 2010 gaf ik hem cadeau. De omslag is door de lezeres naar pagina 21 gevouwen, daar staat het gedicht Oostende over een man van wie de zee de sporen wilde wissen.

Oostende

Hij is de mens aan zee
die tegen wind in worstelt
om de golf in hem
te stillen.

Hij ontkomt niet aan gedachten, klanken
van leven die ontladen, de stenen
verweken.

Terwijl de glazen huid van de kwal
rillend wacht tot de hand
van vloed hem terugwerpt
drukt hij sporen in het zand.

hij ontkomt niet aan de klanken, gedachten
als de wind hem levend schudt,
En die hij naamloos laat,
hij nam ze mee:

In het slordig neergeworpen algensnoer,
het is verknoopt;
in de gaanderij van verweerde woorden,
de rede, vastgelegd in grijze steen;
in het schuim over zijn voeten
als hij lijnen krast.

Het water veegt zijn sporen weg.
Toch was hij hier.

(Alleen de strofe 'Terwijl...zand' is cursief in het origineel.)

Voor ik zelf naar het strand vertrek, type ik het uit. Op de fiets zie ik me nog zitten achter het scherm 1½ decennium geleden opzoek naar de betekenis van de woorden van de dichteres uit Limburg. Maar het is toegankelijker dan ik me herinner. Al kan je bovenstaande wel op verschillende manieren lezen met verschillende betekenissen.

In de brievenbus ligt een pakje voor mij (gekocht van verjaardagsgeld). Het is een CD van Boi Akih. Een andere dan ik had besteld. Tenminste ik meen dat ik Storyteller, had aangeklikt. Het is de laatste from and to infinity geworden. De CD begint met twee stukken over De Zee. Dat bevalt wel. Bovendien is er een door de zangeres en muzikante Monica Akihary een handgekrabbelde wens opgeschreven dat ik er met plezier naar mag luisteren. Dat lukt prima, ook met de volgende stukken. De hoes bevat verder teksten en uitleg over het ontstaan van de muziek. Een fijne aanwinst.

Maandag zat ik ook al aan het strand. Die keer bij de mooiste opgang van de Hollandse kust. In de verte ging traag een wit streepje voorlangs aan het windmolenpark Hollandse kust - Noord. Niet te zien wat het was. Misschien op een dichtbij gehaalde foto? Inderdaad. Na wat zoeken blijkt het een accomodatieschip.

Accomodatieschepen, het is een hele wereld, een branche op zichzelf. Zo ging in 2010 de Verdi naar Kazachstan. In het Roemeense Constanța werden er nog delen opgezet. De Bellini is ook gebruikt door de oliesector in Kazachstan, voor illegale huisvesting van arbeidskrachten (net als op de Fendi) in Wieringen en later voor vluchtelingenopvang. Was het de Puccini, de Vivaldi, de Rossini of de Lady Ann? Die laatste wijkt niet alleen qua naam af, maar ziet er ook heel anders uit. Maar ook op alle anderen staan net wat andere doosjes, kleiner en/of met minder ramen. In Maassluis kwam er zelfs een als grap, de Burlona. De schepen worden niet alleen voor het onderbrengen van werknemers in de olie-industrie, maar inderdaad ook voor vluchtelingen opvang ingezet. De Borealis was voor dat gebruik een gevangenisboot.

Zelfs op een mooie dag aan het strand wordt je geconfronteerd met mensen die huis en haard moesten verlaten om hier onderdak te vinden. Maar ik weet nu wel meer van deze vorm van opvang, maar nog niet precies wat ik zag. Er moet nog een naam zijn, die ik niet vond, voor dat witte streepje.