Aan het strand

Over de duinen met een overslaande ketting. (Het tandwiel is versleten.) Voor ik vertrok, las ik over een tocht met de titel Sallandse heuvelrug. Dat zou zo niet lukken. Het blog kwam meteen bovendrijven bij het zoeken op het woord 'Indonesië'.

Ik was het gesprek nog niet vergeten met de oude man waar ik iedere twee maanden een weekend op bezoek ging. Een gesprek op een zaterdagmiddag naar aanleiding van een stuk in de krant. Het ging over dienstweigeraars. Hij was er zelf een geweest in de tweede helft van de jaren veertig.

Zo herinner ik me ook een ander gesprek jaren later, als vrienden naast elkaar op een bank. Nu waren het stukken van de Humanistische Jeugd Gemeenschap waarin hij en zijn al lang overleden vrouw voorkwamen. Hij leefde toen al in een mist, maar zo hebben we toch bijna een uur het internet afgeschuimd. Dit samen zijn was een geschenk. Hij vroeg: “Hoe weet jij dat allemaal?” Ik legde tegen beter weten uit dat het internet een grote bibliotheek is waar mijn telefoon in kon zoeken.

Soms was hij ook helemaal niet verbaasd als ik wat uit zijn oude doos opdiepte. Dan vond hij dat we leeftijdgenoten waren die elkaar al van kleins af aan kenden (terwijl er een kleine 40 jaar tussen ons zat). Nu is hij niet meer. Aan het strand zal ik af-en-toe nog even aan hem denken. Het was een mooi mens.