Overmorgen is juni al weer afgelopen. Als ik omkijk zie ik een mooie fietstocht in de verte. Kilometers vreten. Genieten van het klimmen en de rust. Oplossingen zoeken voor problemen. Tot het uiterste gaan. Heggen en heuvels, schreef ik vooraf en inderdaad. Maar ook velden met leeuweriken erboven. Vlas in bloei (wat mooi!), bomen aan de horizon. Een echte doorwaadbare rivier voor voertuigen en fietsen.
Nog geen twee weken weer thuis reed ik al een rondje IJsselmeer; zag de kat slapen op de doos met dadels die we kregen van de buren; dacht na over de zin en onzin van onderzeeboten (schreef en schrijf erover); kreeg zware keelpijn (bijna niet doorheen te slapen); heb het boek van John Irving (Avenue of Mysteries) nog steeds niet uit; sprak met een man die leeft in een droomwereld; en zie de buurt waar ik woon snel veranderen.
Op het water ligt de HN-35, met roepnaam Hermina.
Visser Jan Last zet met zijn vrouwelijke collega een fuik. Het zal voor de
vangst van paling en snoekbaars zijn. De Hoornse visser Last duikt zo nu en dan
op in de pers; vooral als hij boos is over de visserijregelingen en
beperkte afkoopsommen voor sanering. 
In
december 2016 was het weer zo ver: “Die Vissersbond doet niets voor ons’’, zegt hij tegen de pers. Samen met een Volendamse collega stapt hij uit de Vissersbond.
De visserij loopt wel goed. De vangsten nemen toe. De visafslag in
Urk kent record verkopen, terwijl er met minder netten wordt gevist.
In
2015 ging het ook al goed.
Vier
jaar geleden beschreef
Hiske Versprille 
De
windmolens draaien hun wieken op de wind en laten daardoor de windrichting
zien. Behalve die ene dan; die staat stil, 4 dagen nadat het park
officieel geopend is.
Je
kijkt tijdens een vakantie net anders naar wat misschien wel hetzelfde is. Razen de met spoilers uitgerustte wagentjes hier
niet ook met een noodvaart en super gevaarlijk over de wegen? Is het verkeer gevaarlijker of minder gevaarlijk en hoe
zit dat met fietsers? Dat is vragen naar statistiek.
Vertrek
thuis
|
|
36.190
|
Vertrek
Hull
|
36.280
|
|
Aankomst
Harwich
|
37.478
|
|
Aankomst
thuis
|
37568
|
|
Totaal VK
|
1.198
|
|
Totaal
alles
|
1.378
|
Dat
is wat het is. Een leeg landschap met nauwelijks iets dat de moeite
van het beschrijven of bekijken waard lijkt. Het veld, de hemel, de
verwaaiende lucht, een leeuwerik erboven. Aan de kant van de weg een
bakje zoete aardbeieen voor 50p. Maar vooral leeg. Rust. Toch ben ik bijna
bij de havens aan de monding van de Stour. Later vandaag in
zee. Daar is nog minder. Alleen het water; soms met golven, soms
zonder, en een zeemeeuw erboven. Toch zoveel te zien. 
Als ik de zee en het strand in de wind voel dan weet ik dat ik die tien dagen gemist heb.
De beelden van een
fraaie engel met het zwaard der gerechtigheid om de gevallenen in de
oorlog te rechtvaardigen. Ze moeten worden betreurd en hun dood niet
worden rechtgepraat met teksten als: “They strove for peace; they
served for freedom; they died to live.” Die Grote Oorlog, die wij
WOI noemen werd gevochten over de ruggen van velen gesneuvelden heen.
Wie haalt de standbeelden om. 
“In
de hitte,” zingt het door mijn hoofd. Niet dat er een gescheurde
officier water kwam halen voor zijn maagre doodvermoeide mond. Maar
wel In
de hitte.
Dat is anders fietsen. 
Met
die muziek vertrok ik acht dagen geleden. In die tijd heb ik zowel het
asfaltpad, klinkerpad als de landweg gereden. Dat asfalt schiet
wel lekker op, maar de raas die langs je trekt en het stof dat zich
nestelt in je longen, zorgt ervoor dat je niet kan genieten; altijd
alert, altijd stuur recht en constant malen met de pootjes. De kronkelpaden
die heuveltje op, heuveltje af gaan, daar zie je meer, daar hoor en
ruik je niet meer, maar wel fijner.
De
verbrandingsmotor was ik zelf. Ik at van alles en nog wat dat groeide
door zon, water en mineralen en mét hulp van buitenaf. Ik at
producten uit fabrieken en vlees. Zo voedde ik mezelf met atoomstroom
en kolencentrale energie. Toch voelt dat anders. Je ontkomt er bovendien niet aan als je een beetje mee wilt doen. 
(voetgangerslichten bieden een oplossing) en
staan vaak helemaal vast. De
route fietst goed, mooi en schiet lekker op. Soms raak je hem kwijt –
de logica is wat anders dan hier –, maar hij is vaak al snel weer
gevonden.
In
Princess Risborough loopt een man naar me toe, terwijl ik een broodje eet. Hij duidt me hoe ik de
route weer kan vinden. We maken een prettig praatje. Een stad verder
raak ik de route weer kwijt. Kijk naar mijn kaart en wordt geholpen. “Als
je hier rechtdoor gaat. Bij de Inn naar boven en bij het eerste
verkeersplein links dan kom je er ook. Mooie route, ik fiets hem ook
altijd”
zegt een man. “Weet
u ook hoe route 57 verder loopt,”
vraag ik. “Mijn
man is zelf fietser die weet het goed,” zegt
zijn vrouw met trots en om mij te overtuigen. “Maar
route 57,”
probeer ik nog eens. “Nee
dat is zo'n gedoe,”
zegt de man. Ik doe wat hij me vertelt en moet weer gaan zoeken.
“Twee
steden verder rijd ik door de bochtige wegen weer verkeerd. Ik vraag
een man of het goed gaat. “Nee precies de verkeerde kant op,”
zegt hij. Mijn kaart (waarop alle verharde wegen breder dan een auto
staan) die vindt hij niet goed en hij raadt me ook een andere route aan.
