Witte onschuld

Nee ik draag geen wit. Dat is een principe zonder dat woord zwaarder te willen maken dan het al is. Dat wit staat toch voor de onschuld. Onschuld, hou toch op. Het begint al met het stiekem spugen op de boterham van dat rot jochie en het gaat door tot het keihard afdanken van de zoveelste one night stand. Zit daar de tegenpool, de schuld. Of betekent die onschuld wat anders.

Voor sommige mensen heeft het de vage notie van kuisheid. Zelfs islamitische meiden hebben er vaak lak aan en openen soms een hele trukendoos om te doen alsof. Christenen van EO-huize lijden aan dezelfde bekrompenheid. Nou ik niet!

Laat mij duidelijk zijn, gewoon zwart, pikzwart. Dat is niet omdat ik die ene boze fee ben, die met een verwensing het leven van deze of gene aan de grond laat lopen. Daarvoor houd ik teveel van het leven.

Een heks? Misschien wel. Tenminste als je ermee bedoelt dat ik me niet aan wil passen aan de heersende mores. Mooie jurken daar houd ik van, maar conventies om de conventies, nee liever niet. Als je zo iemand dan een heks wil noemen je gaat je gang maar.

Mijn bruid wilde naakt komen, maar dat mocht niet. Nu trekt ze uit protest iets stralend wits aan. Iedereen die de moeite nam haar te leren kennen, weet dat ze zo de draak steekt die malligheid.

Als dit schouwspel erop zit dan gaan we fijn samen naar een huisje op Vlieland. Gemakkelijke kleding aan om te stappen door de duinen en over het strand. En alle schelpen die ik vind gaan blinken bij jouw lach.

Voor mijn andere foto's over trouwen en trouwjurken.