Dokwerker

In een vitrine staan een paar gipsafgietsels naast elkaar. Linker been naar voren. Armen met gebalde vuisten langs het lichaam. Vierkant stevig lijf. Het is onmiskenbaar de stoere dokwerker, die in brons op het Jonas Daniël Meijerplein staat. Dit om niet te vergeten hoe arbeiders opkwamen voor Joodse Amsterdammers. 

Dat is niet ver van de Joodse synagoge en het schijnbaar bijbehorende huisje van de Marechaussee. Het kan overigens verkeren: eind jaren dertig bewaakte diezelfde Kmar Joodse vluchtelingen in interneringskampen. De Kmar heeft er door de geschiedenis heen sowieso een handje van gehad op te treden, zoals in koloniale oorlogen, tegen volksprotest, deserteurs (zelfs tegen Franse deserteurs in 1816, dan zou Frankrijk in ruil de Nederlandse uitleveren), afscheidingsbewegingen en bij het aanpakken van dienstweigeraars en ander uitschot, zoals de linkse eigengereide Jef Last die in Spanje tegen de fascisten vocht. De sabel, lange lat, paarden geraas en harde hand om de status quo te bewaren. 

Niet lang na WOII was het weer links-van-de-PvdA en progressief christelijk Nederland dat het opnam voor hen die na 350 jaar het Koninkrijk wilden verlaten. Weer werd opgetreden door o.a. de Kmar en weer viel een dode. De demonstranten kregen de schuld van Minister president Beel (KVP) voor het uit de hand lopen van de protesten.

Toch is Nederland een redelijk geïntegreerd land geworden, waar theedrinken sinds de jaren zestig boven meppen staat. Dat heeft iets softs, maar het werkt wel. Laten we dat zo houden en minder op het geweldsapparaat vertrouwen. Dat brengt je meestal alleen maar van de regen in de dure drop.

Linker been naar voren, vuisten langs het lichaam, maar als het nodig is er staan om op te komen voor zwakkeren, voor hen hier ver vandaan en onverzettelijk tegen racisten. Geen zilveren tressen. En deze hele oprisping opgeroepen door een gipsafgietsel van een iconisch brons.