woensdag 12 september 2018

Baskenland


De televisie is vol films. Veelal neem ik ze op. Deze week zag ik de indrukwekkende en poëtische documentaire CODA over het leven, milieustrijd en muziek van de Japanse componist Ryuichi Sakamoto. Hij werd uitgezonden door de AvroTros. Een paar decennia geleden zou hij op het lijf van de VPRO gesneden zijn. 'n Vertrost mens was destijds nog een ergere cultuurbarbaar dan de vlakke Avro kijker. Sommige dingen verbeteren.

Gisteren keek ik I Daniel Blake over het leven van hen die afhankelijk zijn van de welvaartstaat na 40 jaar neoliberale afbraak. Hij is gemaakt door de tachtigjarige regiseur Ken Loach. De New York Times bracht er een afstandelijk recensie over. Mij bracht hij de vernederingen binnen de UWV-instanties in ons eigen kikkerlandje pijnlijk in herinnering.

Het is de vraag of ik wel zin heb om te fietsen. Ik ben moe. Een film kijken lukt wel. Tijdens een wielerwedstrijd vallen mijn ogen wel eens dicht.Soms uit je stoel komen is ook niet verkeerd; goed juist. In een zwembroek of op het zadel stappen kost doorzettingsvermogen-energie, maar het levert bijna altijd genoegen en nieuwe energie op. Nu ook ondanks de miezer in lucht.

Onderweg een vosje op het pad. Het loopt weg voor een volgende fietser. De foto ervan mislukt. Onderweg ook weer dat bord dat het fietspad is afgesloten en ik om moet rijden. Ik wil wel eens weten waarvoor. Straks maar weer naar de renners in het Baskenland kijken, waar ze startten fietste ik ook al eens. Veel verder ben ik nog nooit gekomen. Zal proberen wakker te blijven.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.

Geen opmerkingen: