Gisteren keek ik I Daniel Blake over
het leven van hen die afhankelijk zijn van de welvaartstaat na 40
jaar neoliberale afbraak. Hij is gemaakt door de tachtigjarige
regiseur Ken Loach. De New
York Times bracht er een afstandelijk recensie over. Mij bracht
hij de vernederingen binnen de UWV-instanties in ons eigen
kikkerlandje pijnlijk in herinnering.
Het is de vraag of ik wel zin heb om te
fietsen. Ik ben moe. Een film kijken lukt wel. Tijdens een wielerwedstrijd vallen mijn ogen wel eens dicht.Soms uit je stoel
komen is ook niet verkeerd; goed juist. In een zwembroek of op het
zadel stappen kost doorzettingsvermogen-energie, maar het levert
bijna altijd genoegen en nieuwe energie op. Nu ook ondanks de miezer
in lucht.
Onderweg een vosje op het pad. Het
loopt weg voor een volgende fietser. De foto ervan mislukt. Onderweg
ook weer dat bord dat het fietspad is afgesloten en ik om moet
rijden. Ik wil wel eens weten waarvoor. Straks maar weer naar de
renners in het Baskenland kijken, waar ze startten fietste ik ook al
eens. Veel verder ben ik nog nooit gekomen. Zal proberen wakker te
blijven.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten