Haaientanden

Er zit een fout in mijn laatste artikel, bedenk ik me als ik Amsterdam nog niet eens uit ben. Thuis meteen opzoeken neem ik me voor. Het blijkt toch goed opgeschreven.

Op de heenweg komt er een fietser aan net als ik uit het tunneltje onder de N208 kom en over wil steken naar het stoplicht. Hij gaat met enorme vaart, wind achter, elektromotor en jonge benen. “Je komt van links,” roep ik hem beheerst en toch geschrokken na.

“Er staan haaientanden op de weg,” zegt een vrouw die wacht bij het stoplicht. Ik had dus gewoon moeten wachten. “Ja toen ik het riep dacht ik al: heb ik wel gelijk. Het was 'n kwestie van eerst boos worden en dan pas denken,” neem ik mezelf op de korrel.

Ik besluit op de terugweg even te kijken of ik de witte driehoeken dan wel zie. Zo ga ik met een boodschappenlijstje weer terug naar huis. Maar eerst een ijsje om afscheid te nemen van de zomer. Als ik het op heb zie ik een briefje hangen dat de uitspanning op 1 oktober met winterslaap gaat.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.