Bij het wachten trekt de pijn door mijn
benen. Nog niet voldoende moed verzameld die te negeren. Maar op zo'n
moment weet je ook weer dat je geen aansteller bent. Vreemd na al die
jaren moet ik me dat nog steeds voorspiegelen.
Na de vakantie moet ik bovendien weer
in m'n ritme komen en pijn verbijten hoort daarbij; dat
je niet teveel
van jezelf moet vragen, maar ook
niet te weinig. Schrijven jochie, maar nu eerst trappen.
niet te weinig. Schrijven jochie, maar nu eerst trappen.
De wind waait autoweggeluid. Twee hardfietsers uit Den Haag laten het asfalt onder hun banden ruisen. Ze
halen me met een flink vaartje in. Zelf ben ik onderweg naar de Bep
Glasius (veer tussen Enkhuizen en Stavoren). In de verte komt een
enorme bui aanwaaien. Iets harder trappen baat niet.
Het fototoestel stopt er tijdelijk mee.
Het heeft
een zwaar leven met me. Ook het trappen stopt voordat ik
weer thuis ben. Windkracht 7 op kop
aan de boorden van het IJsselmeer
maakte dat ik niet erg opschoot. Het zou nachtwerk worden. De trein
dan maar in Lelystad voor de laatste 60 km.
De Vis voor Stavoren, Mark Dion, 2016. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten