Wind

De dag begon te snel vandaag. Belandde vlak na vertrek al in een mêlée van scooters, canta's en fietsers die allemaal de eerste wilden zijn bij het opengaan van de slagbomen van de brug.

Bij het wachten trekt de pijn door mijn benen. Nog niet voldoende moed verzameld die te negeren. Maar op zo'n moment weet je ook weer dat je geen aansteller bent. Vreemd na al die jaren moet ik me dat nog steeds voorspiegelen.

Na de vakantie moet ik bovendien weer in m'n ritme komen en pijn verbijten hoort daarbij; dat je niet teveel van jezelf moet vragen, maar ook

niet te weinig. Schrijven jochie, maar nu eerst trappen.

De wind waait autoweggeluid. Twee hardfietsers uit Den Haag laten het asfalt onder hun banden ruisen. Ze halen me met een flink vaartje in. Zelf ben ik onderweg naar de Bep Glasius (veer tussen Enkhuizen en Stavoren). In de verte komt een enorme bui aanwaaien. Iets harder trappen baat niet.

Het fototoestel stopt er tijdelijk mee. Het heeft

een zwaar leven met me. Ook het trappen stopt voordat ik weer thuis ben. Windkracht 7 op kop

De Vis voor Stavoren, Mark Dion, 2016.

aan de boorden van het IJsselmeer maakte dat ik niet erg opschoot. Het zou nachtwerk worden. De trein dan maar in Lelystad voor de laatste 60 km.