Glimlach

De fiets is terug. Hij heeft een nieuw wiel, cassette, tandwiel, kabeltjes etc. Hij fietst weer als een fiets die niet de hele tijd bergop gaat. Twee weken geleden speelde er na dagen achtereen bovenop die afgetrapte fiets een glimlach door mijn hoofd. Ik vraag me af waar hij is gebleven. Kan hij weer opgeroepen worden? In het zadel is het gemakkelijk, in het dagelijks leven minder. Onder aan het duin verzamelt zich een ploeg wandelaars. Ze praten over drones. Ze hebben gezien dat er steeds meer toepassingen voor zullen zijn. “Ik vond de computer in het begin ook eng,” zegt een vrouw, kennelijk om duidelijk te maken dat ze niet vreest voor de onbemande vliegtuigen. Een beetje angst voor de technologie lijkt mij niet onverstandig. Momenteel lees ik een boek over de kwetsbaarheid van de digitale maatschappij en de mogelijkheden die ze biedt om heel het radarwerk bij de tegenstander onopgemerkt stil te leggen. Bij drones zie ik zoemende monsters die bruiloftsgasten aanvallen. Dat is wat ik doe: met een bepaalde visie kijken naar de wereld om me heen. Er is technologie en er is de mens en die mens weet alle technologie te gebruiken voor goed en voor ellende. In de duinen ben ik voor vogelzang, bloemen en rupsen. Zij toveren een opgeruimd gemoed.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.