Het belangrijkste van deze dag is niet mijn fietstocht naar het strand, niet het schrijven van een artikel, niet al het andere, maar het inslapen van onze kat Japie, die ruim negentien jaar oud is geworden. Hij kwam op zijn tweede als een mafketel hier in huis en is in die 6.200 dagen een deel van ons gezin geworden. Er is nu een lege plek, schrijf ik sentimenteel, die nog wel even zal blijven.
Goed, het leven gaat door. Deze week werd ik drie keer op schrijf- en typefouten gewezen. Het engelse onregelmatige werkwoord meant ruilde ik in voor mend (dat volgens mij hetzelfde klinkt, maar gerepareerd betekent); de naam van een officier die smakeloos een grimmig plaatje postte kwam totaal verkeerd uit mijn pen; een bekende schreef dat hij  In de Verenigde Staten gaat de president - de opperbevelhebber van de machtigste NAVO-krijgsmacht (waar Nederland ook toe behoort) - de gang van zaken thuis en in de wereld steeds meer en steeds grover vergallen. Dergelijke zaken zijn belangrijker en droeviger dan een gestorven kat of taalfouten. Ze beïnvloeden en bepalen het leven van vele mensen. Straks de Tour kijken die vandaag aankwam in de stad die deze week zoveel aandacht kreeg vanwege de plannen van de Franse president om de militaire aanwezigheid in de ruimte te vergroten. Maar nu dan eerst toch nog mijn eigen fietstocht. Voor vertrek nog een aai, brok in mijn keel, de zon in. Onderweg slik ik, zoals een zwaluw, wat insecten door (allemaal proteïne zeiden ze gisteren bij Vive le vélo). Onder aan het duin stuurt iemand een man met een hond terug het strand op. Er staat een batterij aan bordjes dat ze er niet mogen komen en met reden. Even praat ik met hem. Met een ander heb ik het over het cijfer vier en de kleur blauw. De volgende laat me in de duinen een veld met grotendeels uitgebloeide zeewinde zien. |          |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten