Je en jes

Vaak streep ik de '-je' en '-jes' weg uit mijn stukjes en stukken. Maar vlasbek klinkt meer als een scheldwoord dan als als de naam van een fijne bloem. Op de fiets werk ik; dat wil zeggen ik bedenk een aantal kwesties die nog uitgewerkt en ergens bezorgd moeten worden. Vanmorgen deed ik een klus die doodliep, nu weet ik een vervolg. “We believe that some morning people will awake to discover with surprise that quite a few gentle and kind things have begun to have offensive and lethal characteristics,” schrijven twee militairen in een boek dat ik lees. Het sluit mooi aan op wat ik gisterenavond las, dat studenten aan de WUR onderzoek doen naar hoe planten ingezet kunnen worden om de militairen te helpen. Niet door het produceren van voeding of chemische verbindingen – even nadat ik dit schreef liep ik langs de boksdoorn, waarvan de bessen atropine bevatten dat hartritme stoornissen veroorzaakt, maar ook de werking van zenuwgassen kan neutraliseren – nee dat ze echt aan het werk gaan. Het einde is nog niet in zicht. Of ik de zee gedag wilde zeggen, werd me gevraagd. “Dag zee,” zeg ik dan ook hardop als ik door het zwin terug zwem naar het strand. Niemand die het hoort.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.