Blij en harteloos

Het zadel in voor mijn wekelijkse fietstocht naar het strand. Regen! Niet gaan?  Ja ik vertrek. (Bovendien: vorige week ging ik ook al niet.) De buurvrouw ging naar de film, “daar zit je wel lekker warm en droog,” reageerde ik en vergat te vragen wat ze ging bekijken. Op mijn FB-pagina postte ik deze week een afbeelding van een affiche in de straten van Londen waarop een wervingscampagne voor zelfmoordbommen stond. Met deze ironie probeerde de maker bloot te leggen dat de bemanningen van onderzeeboten met kernraketten de mogelijke moordenaars van zichzelf en van miljoenen anderen zijn. De twitteraar van dienst van de wapenbeurs DSEI had de poster slecht gelezen en twitterde een tweet erover door. Dit maakte het een soort grappig. 'Merkwaardig soort humor...,' reageerde iemand op mijn FB-pagina. Door die opmerking ging ik me afvragen of het wel humor was? Ondanks de definitie van Britse humor die ik op wiki las, weet ik niet of ik het nog zo zie. (Misschien wel als het begrip grappig daar buiten blijft, maar is het dan nog humor?) Wel denk ik dat dit soort bijtende spot sommige mensen een lichtje doet opgaan en als propaganda heeft het zeker een functie (er zijn zelfs meerdere lagen aan te duiden waar die lampjes kunnen gaan branden). De poster is overigens deel van de campagne #artthearmsfair . Tot voor een paar weken geleden bleef ik ervan verschoond, de bagger van extreem rechts op mijn twittertijdlijn. Maar Annabel Nanninga, Geert Wilders, Syp Wynia, Thierry Baudet e.d. kwamen opeens uitbundig in mijn blikveld. Ze liftten mee met beste brave burgers en redacties die ik volg. Wat mij betreft is ze de hele dag volgen om te weten wie ze zijn niet nodig, en met harteloosheid hoef ik niet de hele tijd geconfronteerd te worden; dat verpest mijn levensgeluk. Het internet maakt van randfiguren steeds meer centrale elementen in het debat, niet omdat ze wat te vertellen hebben, maar omdat ze zo goed kunnen rellen. Om ze te kunnen volgen hoef niet meer te doen dan een klik Follow, maar je kan ook af-en-toe eens in hun twitterfeed kijken; je geeft ze dan niet en passant ook nog eens krediet. Opeens zijn ze weer bijna verdwenen en zie ik vooral de activisten tegen de wapenbeurs DSEI opduiken, inclusief Veteranen voor Vrede. Daar word ik wel blij van. Van het fietsen werd ik natter dan van het zwemmen. Dat laatste was mogelijk ondanks de harde wind, en schuimkoppende golven; er is altijd wel een dal tussen de golven te vinden.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.