Hete herfst

Weer vlucht ik Amsterdam uit. Zo hard mogelijk ga ik de Nesciobrug op en laat daar mijn belangrijkste belager al achter. De fiets gaat van een mooie met mensen beklede tuin (met fietstips en foto advies) naar een camping met onweer, uilen en mensen in de buurt die denken dat ze kunnen zingen en daarom tot middernacht een feestje mogen opluisteren: West Virgina country roauoads … en maar huilen de nacht in; de rust is er om te breken. Vroeg op pad de volgende ochtend met protesterende telefoon (houdt niet van harde onweersbuien). Net op tijd deed hij het weer en kon ik mijn volgende camping vinden. Misschien had ik het fort bij Tull en Waal ook zonder wel gevonden, maar zo ging het beter. Op het gemak kon ik daarna naar Wijk bij Duurstede. Daar zong ik zelf met anderen, onversterkt, niet zo lang en niet zo laat: (refrein:) Tachtig jaar tachtig jaar hoe krijg je het voor elkaar? En nog steeds dol op zingen Tachtig jaar Met een haan achter je tent ben je nooit laat wakker en het voelt nog goed ook. De telefoon kwam ook om 07.00 al tot leven. Ik werd een goede terugtocht gewenst. Weer thuis de kampeerspullen opruimen, de (za. en zo.) Vuelta inhalen, en voorbereiden op morgen (inclusief opgedrongen rotklus). In drie dagen een avontuur dat begon in de Amsterdamse winkel waar men je liever niet helpt, maar ik toch – en misschien juist wel daarom – af-en-toe mijn bananen voor onderweg koop, ook nu; een tocht waar de herfst zon mijn neus rood bakte.