Leeuweriken

Maandag liep ik in de supermarkt tegen een lege kast met gekoelde groenten op. Ook in de gewone bakken met groente lag vrijwel niets. Het brood was op en de melk idem. Naar twee winkels gaan vermijd ik liever (te vermoeiend), maar dan toch maar naar de Buurman, de vrolijk lachende winkelier en zijn vrouw. Ze stonden in een uitpuilende winkel waar langzaamaan ook de schappen leeg gekocht werden. Hij keek niet eens blijer dan anders bij deze meevaller. Wc-papier. Oke, we doen het wel zonder, maar verse groente hamsteren... Wat een dom volk. Als een Minister zegt 'niet hamsteren' dan doe je het natuurlijk juist, niet om dwars te zijn, maar wie zou zo'n lid van de Regering nog vertrouwen. Ze hebben in Den Haag per slot van rekening ook de hele gezondheidszorg rigoureus afgeslankt, van PvdA tot PVV, van D'66 tot VVD en van CDA tot zelfs Christen Unie. Maar met dat hamsteren neem je wel de minder valide medemens te grazen, die moet dan ook gaan jagen op brood en havermout (ja zelfs die was op). Dit alles los van het gegeven dat ook het zwembad dicht is. Iemand die nauwelijks kan lopen moet dan nog meer fietsen voor de noodzakelijke beweging. (Geen straf.) Als het land op slot gaat, zoals in Frankrijk alleen nog binnen op de hometrainer. Dan ga ik wel op persoonlijk record jacht. 20 km in 36, 35, 34,5 etc. minuten. Tot het in een half uur lukt. Laten we hopen dat er iets goeds uit voort komt, zoals minder reizen, meer telewerken en enige nuancering van de voordelen van de geglobaliseerde maatschappij. In het Boekenweekgeschenk reist de Leon uit de titel op en neer tussen de continenten. In de 19e eeuw was dat nog uitzonderlijk nu wordt het gewoon om even naar de andere kant van de wereld te hoppen (zelfs voor vakantie) en vracht gaat van A naar B en dan weer naar A om naar Z te gaan. Mooi dat de wereld zo klein is geworden, maar misschien moeten we daar wat terughoudender mee omgaan. *** Met dat besef vandaag ook op de trappers gedanst. Zon, zee en strand, zo lang het nog mag. “Het zal wel rustig zijn,” zegt mijn zoon. Ik heb mijn twijfels en inderdaad is het in de duinen zo druk als anders op een zondag. Op de Spaarndammerdijk stopt een tegenligster en kijkt naar de lucht. “Daar,” wijst ze haar fietspartner. Ze staan en zingen weer, de leeuweriken.

De reden dat de volgende muziek bleef haken was niet in de eerste plaats de pianomuziek van Francesco Tristano, maar de stem van  Cherry Jerrera. Ik versta geen woord van de poëtische woorden, maar toch intrigeren ze. Door haar ga ik het hele album luisteren. Met eenvoudige deuntjes met dissonanten die er een moderne levendigheid inbrengen, elektronische dance muziek, en een enkele track die neuzelt. In Cafe Shinjuku zet de 84 jaar oude Franse componist en saxofonist Michel Portal de muziek kracht bij.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.