Vorige
week schreef ik een stuk
over de militaire claim op veiligheid. Een claim die door de
corona dreiging in duigen lijkt te zijn gevallen. Helaas is dat nog
niet duidelijk bij wat we vroeger het Militair Industrieel Complex
noemden. In de
EU denkt men dat investeren in de wapenindustrie ons weerbaar
maakt. Alsof we corona met onderzeeboten bestrijden.
De militaire industrie van Nederland maakt zich op voor een actieve lobby (hier en hier). Voor we het weten komen we uit de drup van de coronacrisis in de regen van de militarisering. Gelukkig is er ook een groot aantal mensen dat hier tegenin schrijft (zie bijvoorbeeld hier en hier) en tekent. 
Op de fiets waaien de
woorden van Trump (WHO korten omdat het zijn beleid durfde te
kritiseren) en CDA'er Hoekstra (geen corona miljarden en solidariteit met
zuiden Europa) mijn hoofd uit. Je hebt van die mensen die de
onderbuik verwoorden, het vette blubberige spek van de samenleving,
en daar wel bij varen totdat ze opeens merken dat de boot lek is of
het vaarwater verdampt. Ach zij hebben wél de middelen om over te
stappen op een ander vehicle.
Bij een brug stond de
eerste ijscokar, in het park een vrouw in bikini, in het duin schoten
de eerste bladeren van de blauwe zeedistel op, in de sloot liep de
lepelaar die ik vorige week tevergeefs zocht, in Amsterdam geeft een
thermometer 22 °C
aan. Het voorjaar is al weer
begonnen.
Gisteren luisterde ik naar de
uitvoering van het vioolconcert van Beethoven door de jonge violiste
Júlia Pusker. Muziek kan magisch zijn en dat was hier het geval
(vooral het tweede deel); alsof een zachte bezem mijn binnenste
veegde, zelfs de diepste krochten gingen glimmen.
Toch zet ik hier vandaag juist een
andere kant van de muziek in dit blog. De woedende betrokkenheid van
de Irreversible Entanglements. Denk ik meteen nog even aan mijn
oudste die een fan is van de groep en Moor Mother in het bijzonder.
Door coronahonkvastheid zag ik hem al langer dan ooit niet.
|
Geen opmerkingen:
Een reactie posten