Het lijf
begint wat vast te roesten, mist de slagen in het zwembad. Er wordt
getrapt op hometrainer en niet op tenen. De sfeer is luchtig.
Boodschappen worden gedaan met beleid. Niet te vaak, maar alles is
er.
De dag staat in het teken van COVID-19. Er is geen ontkomen aan. Alle wapenbedrijven doen hun best om te laten zien hoe goed ze bezig zijn en geven wat geld, tijd en productiecapaciteit (ventilators en maskers) aan de medische stand. Ik zag gisteren waar het geweldige Europese Nederland staat als het gaat om IC bedden. Dat was niet best. Net iets boven de helft van het Europese gemiddelde. Minister van Binnenlandse Zaken beweerde dat dit niets met bezuinigingen te maken had. Nederland heeft een van de beste gezondheidszorgstelsels van de wereld, beweerde de CDA'er. 
De wind in het hoofd of zon op de bol
is noodzaak. Die zon laat zich zien. De zon laat zich niet zien. De
buienradar staat droog. De wind laat zich voldoende voelen. De
temperatuur is niet al te hoog en het zeewater blijft koud. Het is
maar een paar graden warmer dan in februari. Het vergeet van de
schrik op te warmen.
Onderweg een kauw met takjes in de bek; is het krachtspeelplaatsje afgesloten (het was er vorige week ook wel erg gezellie); pinksterbloemen op de dijk, maar geen lepelaar (er zit een kolonie vlakbij); kieviten, grutto's ik hoor ze weer. De 1½ meter blijft heel moeilijk voor veel mensen; laat ik maar naar de dieren kijken en luisteren. De vogels fluiten als ik dit stukje schrijf. De wolken zijn meer dan mooi.
Muziek hoeft niet groot te zijn. Een
paar toetsen, een ritme en een stem (al is het daarop even wachten).
Hope met punten is bovendien de juiste titel voor deze tijd. Het album The
poetry of places is enorm gevarieerd, maar nooit gewoon, al lijkt
het dat soms wel.
|  |
2 opmerkingen:
Mooie plaatjes, mooie muziek, woorden (niet alleen de jouwe) die onvermijdelijk elke keer naar hetzelfde leiden.
Hou me maar scherp.
Een reactie posten