Op de Hollandse Brug
(in een grijs verleden trainde Dylan Groenewegen hier achter de
brommer van zijn vader tot hij een van de meest succesvolle
internationale wielrenners werd) bedacht ik me dat ik een zootje van
mijn leven heb gemaakt:
Geen rijbewijs gehaald, zodat je soms,
en zeker nu, meer vast zit dan nodig is. Maar hier in de buurt gaan
mensen eerder dood door het fijnstof van die fijne individuele aanpak
van de vervoerswens.
Naar diezelfde buurt ben ik gegaan (in een huis zonder
tuintje), omdat ik in een volksbuurt wilde wonen. Het kost me tegenwoordig nacht- en gemoedsrust en de natuur waait
je er niet aan, al is hij er wel. Maar ik ben wel Ein Berliner,
wat veel zeggen te zijn, die er niet werkelijk wonen, maar in een
ruim huis, met tuin en minstens een fossiele brandstof monster om
snel van A naar B te gaan, eventueel met tentje en fiets achterin.
Wat kan je
veel bedenken op zo'n kort stukje de brug op en af.
Ach ik pak de fiets en trap
door Nederland. Heb eigenlijk weinig te klagen. Als ik thuiskom zie
ik bij Vroege Vogels op TV wat ik net in het echt zag. Ik herken me
in veel van de wereld van de vijftigers in Cold Feet. Kijk samen met
vriendin, waarmee ik eerst nog samen naar de voorbij gierende apus
apus luisterde (die geen zwaluw is, alleen zo heet). Ze vliegen gewoon bij mij in de straat.
| 
2 opmerkingen:
Pedaleren is de beste hersengymnastiek.
Kennelijk vliegt de zuurstof niet alleen naar je spieren, maar ook naar de hersenen.
Een reactie posten