De beuk is omgezaagd. Een zwam probeert de restanten op te ruimen, maar zal daar nog wel een paar jaar mee bezig zijn.
Niet weer wil ik het hebben over nodeloos kilometers omrijden via drukke binnenweg van Lage Vuursche naar provinciale weg. Anderen voeren daar al actie tegen.
Nee nu gaat het me om de bijzonder creatieve geest van de chagrijnen op
Landgoed Pijnenburg waarmee ze een oude fietsroute weten droog te
leggen. Het neergezette hek is bewonderenswaardig inventief; een nauwe toegang, een smalle passage, haakse bocht, weer een smalle passage en dan nog een krappe uitgang, en daardoor alleen nog met een opgevouwde fiets te passeren. Alleen
jammer dat deze geesten hun brein niet op echte problemen richten, maar
op het treiteren van de fietsende medemens.
Als de zon door de bomen komt, dan zie je pas echt de bruinrode kleur
van het bladerdek op de bosgrond. Vroeger had je tapijtreclames die inspeelde op die
herfstkleur.
Boven de hei van Hilversum zijn groene grafheuvels te zien. Kinderen spelen op deze zeer oude begraafplaats en rennen van de ene heuvel naar de andere.
De kerk in Weesp heeft al weer een paar jaar een nieuwe toren. Hij vervaagt nu in de mist, maar het is fijn dat de ranke spits wijd en zijd weer boven
het landschap uitsteekt.
Een man in fluoriserend hesje rent over
het pad langs het kanaal en verdwijnt onder de bomen, die bomen zelf
verdwijnen in de mist.
Het is een geweldige actie van de
Koreaanse vredesactivisten om binnen bij een militaire beurs te
protesteren tegen wapenexporten naar Jemen, Indonesië en tegen het
gebruik van de Zuid-Koreaanse anti tank raket Hyeongung van Samsung
en LIG Nex1 in de oorlog om Nagorno-Karabach.
Moet ik daarom nog meer willen.
Bijvoorbeeld aandacht voor de Koreaanse samenwerking met de Turkse
defensie-industrie en leveringen aan Egypte? Nee niet perse. Het wel
goed te weten dat ook in Korea mensen oog hebben voor het geweld en
leed dat veroorzaakt wordt door geëxporteerde wapens.
Er staat een damhert. Het wacht niet op
'n foto. Ernaast ligt een helemaal kaalgeschraapt gebied. Er wordt
niet meer gewerkt.
Iets verderop is een nieuw project
begonnen. Een paar jaar geleden was men hier ook al bezig. Rakelen
noemde men het destijds. Er zijn weer talloze machines. Het duin is
vandaag sowieso vol auto's, busjes, en trekkers.
Om het
gevecht tegen de BIERKAAI met recht en rede in hoofdletters te
schrijven, zie ik een witte streep in de lucht, witte rook van de
hoogovens en hoor de auto's razen op het circuit van Zandvoort. In de
lucht roept een roofvogel om ons beneden op te schrikken..
Misschien
tegen beter weten in probeert men te redden wat te redden valt. In de
hoop op minder neerslag in de toekomst van mineralen die de bodem bemesten en alles
wat van schraal houdt verjagen.
***
Deze week hoorde ik de muziek van Luciano Berio. Hij is een Italiaans componist uit de 20e eeuw (1925 – 2003).
Toch hoorde ik inmiddels ook meer conventionele muziek de hem. Gangbarder muziek van hem zoals Rendering gebaseerd op muziek van Schubert en voor het eerst uitgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam. Berio begon zijn werk als componist geïnspireerd door Tjaikovsky, maar vond een eigen experimentele weg o.a. in gesproken woord en elektronica.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
“Kom je nog langs plekken met vogels,” werd me
gevraagd voor ik wegging. “Roofvogels in de polder en
watervogels in het water,” antwoordde ik. De kleine
zangvogels zijn moeilijk te zien vanuit het zadel. Bij de Vijfhoek
tussen Amsterdam-IJburg en Muiden werden vanmorgen de
telattributen al weer geïnstalleerd. Maar op waarnemning.nl zie ik dat niet terug.
Bij Muiden zag ik nog een zegekruid
bloeien. Kon het niet laten een plaatje te maken (al heb ik er al
mooie van). Er schoot meteen iemand toe. “Weet U wat dat is?”
Ja dus.“Weet U ook waarvoor je het kan gebruiken?”Nee dat wist ik niet, niet echt mijn interesse.“Kijkt U op
wiki,”stelde ik voor. Daar staat niets, zag ik weer thuis,
maar Google geeft meteen dit resultaat:
Zegekruid
wordt gebuikt om witte vlieg in kassen te bestrijden. De bloemen
worden bezocht door hommels, zweefvliegen en andere insecten. In
het land van herkomst, Peru, gebruikte men de bessen bij blaas-en
nierkwalen. (Nog een beetje oefenen met Open Shot.)
De
G-20 vergadering wordt vandaag gehouden, online. Ze wordt
voorgezeten door Saoedi Arabië.
Dat is het land dat een
gerenommeerd, doch kritisch, journalist liet vermoorden, met
een bottenzaag in stukken verdeelde en uit de ambassade in
Turkije smokkelde.
De oliestaat is ook het leidinggevend bij een
oorlog tegen Jemen, door velen de grootste
humanitaire ramp van dit moment genoemd.
Gisteren kwam ik de
eerste
berichten tegen waarin werd opgeroepen de wapenleveranties aan
het land van kroonprins MBS te staken.
Vandaag kwam daar een
Oxfam persbericht bij. Dat wijst op het immorele en incoherente
beleid om een beetje ontwikkelingssteun te geven en miljarden te
verdienen aan wapenverkopen.
Ik moest weer denken aan de woorden van Freek de Jonge uit 1995:
Wat voor wereld is dit
vraag ik
waar wapenembargo's
sancties zijn?
***
Die dag van gisteren
begon beter met een enveloppe op mijn buro. Er op
stond Martin op. Er rolden een boekje en een folder uit; respectievelijk met de titel
Kaboem Forever en Steun Kaboem: drukken gaat door.
In
het boekje staan artikelen, gedichten en stukjes, ook een van mij
over bomen, boeken en drukkers.
De folder is een strook in vijven
gevouwen papier met daarop een strip over de drukkerij op het
Amsterdamse WG-terrein. Zelfs het hondje Kaboem, waar de drukkerij
naar is genoemd, komt er in voor. Beiden zijn vooral bedoeld om
Kaboem te steunen.
Langs de kant van de weg staan nog
klaprozen. Niet die kleinere soort die je wel vaker ziet in de
wintermaanden, maar de gewone. Het is dan ook lekker warm.
Het
is ook druk in de duinen. Corona tijd is buiten tijd. Mensen werken
gewoon door, mobieltje in de hand.
Dat buiten zijn leidt tot
onbegrip. Mensen rapen egels op, omdat ze al in winterslaapstand
staan (lichaamstemperatuur daalt van 36 °C tot 10 °C, de
hartslag van 190 naar 20 per minuut en de ademhaling naar eens in de
twee tot drie minuten) gooit ze voor dood bij de vuilnis. Buiten zijn
is nog iets nieuws met nieuwe verschijnselen.
De Nancy komt voorbij, meer de naam
voor een ranke klipper dan voor een onelegante tanker vol fossiele
brandstof.
*** Het was een van de liedjes die ik als kind graag zong. Niet te ingewikkeld. Hier en daar veranderde wat aan de tekst, maar de structuur bleef.
Dat er ook volwaardige popmuziek van te maken was, had ik niet gedacht. Toch is dat wat dit liedje doet. Inclusief, de voor de hand liggende verandering van sailor in soldier.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Soms zakt de moed je wel eens in de
schoenen. Wapenexport is geen onderdeel van een mensenrechten- en vredesbeleid,
maar van buitenlandse machtspolitiek. Een artikel
in Al Monitor beschrijf heel duidelijk waar Duitsland staat als
het gaat om wapenexporten naar Turkije en Egypte. Beide dienen
Westerse en Duitse belangen in de regio en wapenleveranties
verdiepen de relaties. Kan je een paar honderd mensen op een dag
vermoorden, ruzie maken met je buren en toch tot de tanden
worden bewapend?
In de VS kwam de Indonesische Minister van
Defensie Prabowo Subianto op bezoek. Hij is schoonzoon van voormalig
president Suharto en generaal van KOPASSUS, de speciale troepen van
Indonesië, en heeft zoveel rottigheid op zijn geweten dat Prabowo decennia
lang de VS niet meer in mocht. Die visa weigering is onlangs
opgeheven en Prabowo kon spreken met zijn collega Esper, (nog net voor
zijn ontslag door Trump). Of op deze eerste etappe een tweede volgt voor het
Indonesische leger en wapenindustrie is nog niet duidelijk, wordt gesteld in een
artikel over het bezoek. Dat is dan het voorzichtig
positieve nieuws.
Ondertussen in Nederland. “Gerichte
sancties tegen Erdogan en zijn entourage vanwege de vele
mensenrechtenschendingen in binnen- en buitenlandbeleid worden nog
altijd afgewezen,” stelt SP-kamerlid Sadet Karabulut op JOOP.
Ze noemt en passant de wapenleveranties aan Egypte, maar had ook die
aan Indonesië kunnen noemen. Leveranties aan Turkije liggen dan weer moeilijk in Den Haag,
ook hier dus een sprankje licht, maar zoals ik vorige week al schreef de
Turkse
wapenindustrie profiteert wel van de collega's in Nederland bij het opbouwen van hun moord machine.
***
De elfde v/d elfde heeft nog steeds
de klank van beginnend carnaval. Dat 102 jaar geleden … ach laat
toch. Fiets. Het is warm, het zeewater nog niet onder de 12 °C en er
hangen nog bladeren aan de bomen.
Als hij me op het duin voorbij snort,
zegt hij: “U gaat snel, maar nu even te grote versnelling
geschakeld.” Het volgende duin is steiler. Ik schakel terug en
haal hem met een vaartje in. Als ik de eerste boven ben steek ik mijn
hand in de lucht. “Zie je dat het leuk is,”zegt hij. Dat
voel ik ook.
***
De bedoeling was iets van Data
Lords, een nieuw album van Maria Schneider over hoe het
natuurlijke het aflegt tegen binaire elektronica, over knutselen
achter een scherm en de teloorgang van schaar en lijm.
Het
album is gestoken in een hoes met een doorgeknipt herfstblad: een
kant natuurlijk, een kant gedigitaliseerd. Dat album kon ik niet
vinden op YouTube en zelfs Spotify had er alleen een single van. Dan
doen we het wel met ouder werk. dat is ook niet verkeerd.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
De beuk is omgezaagd. Een zwam probeert de restanten op te ruimen, maar zal daar nog wel een paar jaar mee bezig zijn. 
