zondag 29 november 2020

Familiebezoek: van oud naar ouder

De beuk is omgezaagd. Een zwam probeert de restanten op te ruimen, maar zal daar nog wel een paar jaar mee bezig zijn.

Niet weer wil ik het hebben over nodeloos kilometers omrijden via drukke binnenweg van Lage Vuursche naar provinciale weg. Anderen voeren daar al actie tegen. Nee nu gaat het me om de bijzonder creatieve geest van de chagrijnen op Landgoed Pijnenburg waarmee ze een oude fietsroute weten droog te leggen. Het neergezette hek is bewonderenswaardig inventief; een nauwe toegang, een smalle passage, haakse bocht, weer een smalle passage en dan nog een krappe uitgang, en daardoor alleen nog met een opgevouwde fiets te passeren. Alleen jammer dat deze geesten hun brein niet op echte problemen richten, maar op het treiteren van de fietsende  medemens.
Als de zon door de bomen komt, dan zie je pas echt de bruinrode kleur van het bladerdek op de bosgrond. Vroeger had je tapijtreclames die inspeelde op die herfstkleur.
Boven de hei van Hilversum zijn groene grafheuvels te zien. Kinderen spelen op deze zeer oude begraafplaats en rennen van de ene heuvel naar de andere.





De kerk in Weesp heeft al weer een paar jaar een nieuwe toren. Hij vervaagt nu in de mist, maar het is fijn dat de ranke spits wijd en zijd weer boven het landschap uitsteekt.

Een man in fluoriserend hesje rent over het pad langs het kanaal en verdwijnt onder de bomen, die bomen zelf verdwijnen in de mist.

woensdag 25 november 2020

Toekomst



Het is een geweldige actie van de Koreaanse vredesactivisten om binnen bij een militaire beurs te protesteren tegen wapenexporten naar Jemen, Indonesië en tegen het gebruik van de Zuid-Koreaanse anti tank raket Hyeongung van Samsung en LIG ​​Nex1 in de oorlog om Nagorno-Karabach.



Moet ik daarom nog meer willen. Bijvoorbeeld aandacht voor de Koreaanse samenwerking met de Turkse defensie-industrie en leveringen aan Egypte? Nee niet perse. Het wel goed te weten dat ook in Korea mensen oog hebben voor het geweld en leed dat veroorzaakt wordt door geëxporteerde wapens.

Voor meer informatie (Engelstalig) zie: hier.

 
***

Er staat een damhert. Het wacht niet op 'n foto. Ernaast ligt een helemaal kaalgeschraapt gebied. Er wordt niet meer gewerkt.

Iets verderop is een nieuw project begonnen. Een paar jaar geleden was men hier ook al bezig. Rakelen noemde men het destijds. Er zijn weer talloze machines. Het duin is vandaag sowieso vol auto's, busjes, en trekkers.

Om het gevecht tegen de BIERKAAI met recht en rede in hoofdletters te schrijven, zie ik een witte streep in de lucht, witte rook van de hoogovens en hoor de auto's razen op het circuit van Zandvoort. In de lucht roept een roofvogel om ons beneden op te schrikken..

Misschien tegen beter weten in probeert men te redden wat te redden valt. In de hoop op minder neerslag in de toekomst van mineralen die de bodem bemesten en alles wat van schraal houdt verjagen.

***

Deze week hoorde ik de muziek van Luciano Berio. Hij is een Italiaans componist uit de 20e eeuw (1925 – 2003).

Het eerste dat ik opzocht was de Sequenza XIII voor acordeon door Maciej Frąckiewicz (die ik hoorde op de radio). Vervolgens kwam Sequenza XII voor fagot door Pascal Gallois, de Sequenza X voor trompet en piano gespeeld door trompetist Håkan Hardenberger. Het zijn onder andere de Sequenza's warmee hij bekend is geworden.

Toch hoorde ik inmiddels ook meer conventionele muziek de hem. Gangbarder muziek van hem zoals Rendering gebaseerd op muziek van Schubert en voor het eerst uitgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam. Berio begon zijn werk als componist geïnspireerd door Tjaikovsky, maar vond een eigen experimentele weg o.a. in gesproken woord en elektronica.

Zijn leerlingen door de jaren heen is groot en daaronder bekende namen, zoals Louis Andriessen, Steve Reich, en Phil Lesh van the Grateful Dead.

Hij was 14 jaar getrouwd met de bekende sopraan Cathy Berberian, voor wie hij een aantal stukken componeerde, waaronder de Sequenza III. Hier uitgevoerd door Laura Catrani, maar er is ook een uitvoering door Berberian te vinden op YouTube.



















Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.





zaterdag 21 november 2020

Vragen

Kom je nog langs plekken met vogels,” werd me gevraagd voor ik wegging. “Roofvogels in de polder en watervogels in het water,” antwoordde ik. De kleine zangvogels zijn moeilijk te zien vanuit het zadel. Bij de Vijfhoek tussen Amsterdam-IJburg en Muiden werden vanmorgen de telattributen al weer geïnstalleerd. Maar op waarnemning.nl zie ik dat niet terug.

Bij Muiden zag ik nog een zegekruid bloeien. Kon het niet laten een plaatje te maken (al heb ik er al mooie van). Er schoot meteen iemand toe. “Weet U wat dat is?” Ja dus. “Weet U ook waarvoor je het kan gebruiken?” Nee dat wist ik niet, niet echt mijn interesse. “Kijkt U op wiki,” stelde ik voor. Daar staat niets, zag ik weer thuis, maar Google geeft meteen dit resultaat:




Zegekruid wordt gebuikt om witte vlieg in kassen te bestrijden. De bloemen worden bezocht door hommels, zweefvliegen en andere insecten. In het land van herkomst, Peru, gebruikte men de bessen bij blaas-en nierkwalen.


 (Nog een beetje oefenen met Open Shot.)










woensdag 18 november 2020

Stekels









De G-20 vergadering wordt vandaag gehouden, online. Ze wordt voorgezeten door Saoedi Arabië.

Dat is het land dat een gerenommeerd, doch kritisch, journalist liet vermoorden, met een bottenzaag in stukken verdeelde en uit de ambassade in Turkije smokkelde.

De oliestaat is ook het leidinggevend bij een oorlog tegen Jemen, door velen de grootste humanitaire ramp van dit moment genoemd.

Gisteren kwam ik de eerste berichten tegen waarin werd opgeroepen de wapenleveranties aan het land van kroonprins MBS te staken.

Vandaag kwam daar een Oxfam persbericht bij. Dat wijst op het immorele en incoherente beleid om een beetje ontwikkelingssteun te geven en miljarden te verdienen aan wapenverkopen.

Ik moest weer denken aan de woorden van Freek de Jonge uit 1995:

Wat voor wereld is dit 
vraag ik 
waar wapenembargo's sancties zijn?
 
***

Die dag van gisteren begon beter met een enveloppe op mijn buro. Er op stond Martin op. Er rolden een boekje en een folder uit; respectievelijk met de titel Kaboem Forever en Steun Kaboem: drukken gaat door.

In het boekje staan artikelen, gedichten en stukjes, ook een van mij over bomen, boeken en drukkers.
 
De folder is een strook in vijven gevouwen papier met daarop een strip over de drukkerij op het Amsterdamse WG-terrein. Zelfs het hondje Kaboem, waar de drukkerij naar is genoemd, komt er in voor. Beiden zijn vooral bedoeld om Kaboem te steunen. 
 


Dus bestel Kaboem Forever! € 10 o.v.v. Steun drukkerij, Stichting Drukkerij Kaboem, Amsterdam, NL18INGB0006931510

***

Langs de kant van de weg staan nog klaprozen. Niet die kleinere soort die je wel vaker ziet in de wintermaanden, maar de gewone. Het is dan ook lekker warm.

Het is ook druk in de duinen. Corona tijd is buiten tijd. Mensen werken gewoon door, mobieltje in de hand.

Dat buiten zijn leidt tot onbegrip. Mensen rapen egels op, omdat ze al in winterslaapstand staan (lichaamstemperatuur daalt van 36 °C tot 10 °C, de hartslag van 190 naar 20 per minuut en de ademhaling naar eens in de twee tot drie minuten) gooit ze voor dood bij de vuilnis. Buiten zijn is nog iets nieuws met nieuwe verschijnselen.

De Nancy komt voorbij, meer de naam voor een ranke klipper dan voor een onelegante tanker vol fossiele brandstof.


***
Het was een van de liedjes die ik als kind graag zong. Niet te ingewikkeld. Hier en daar veranderde wat aan de tekst, maar de structuur bleef.

Dat er ook volwaardige popmuziek van te maken was, had ik niet gedacht. Toch is dat wat dit liedje doet. Inclusief, de voor de hand liggende verandering van sailor in soldier.











Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.





woensdag 11 november 2020

In de schoenen



Soms zakt de moed je wel eens in de schoenen. Wapenexport is geen onderdeel van een mensenrechten- en vredesbeleid, maar van buitenlandse machtspolitiek. Een artikel in Al Monitor beschrijf heel duidelijk waar Duitsland staat als het gaat om wapenexporten naar Turkije en Egypte. Beide dienen Westerse en Duitse belangen in de regio en wapenleveranties verdiepen de relaties. Kan je een paar honderd mensen op een dag vermoorden, ruzie maken met je buren en toch tot de tanden worden bewapend?

In de VS kwam de Indonesische Minister van Defensie Prabowo Subianto op bezoek. Hij is schoonzoon van voormalig president Suharto en generaal van KOPASSUS, de speciale troepen van Indonesië, en heeft zoveel rottigheid op zijn geweten dat Prabowo decennia lang de VS niet meer in mocht. Die visa weigering is onlangs opgeheven en Prabowo kon spreken met zijn collega Esper, (nog net voor zijn ontslag door Trump). Of op deze eerste etappe een tweede volgt voor het Indonesische leger en wapenindustrie is nog niet duidelijk, wordt gesteld in een artikel over het bezoek. Dat is dan het voorzichtig positieve nieuws.

Ondertussen in Nederland. “Gerichte sancties tegen Erdogan en zijn entourage vanwege de vele mensenrechtenschendingen in binnen- en buitenlandbeleid worden nog altijd afgewezen,” stelt SP-kamerlid Sadet Karabulut op JOOP. Ze noemt en passant de wapenleveranties aan Egypte, maar had ook die aan Indonesië kunnen noemen. Leveranties aan Turkije liggen dan weer moeilijk in Den Haag, ook hier dus een sprankje licht, maar zoals ik vorige week al schreef de Turkse wapenindustrie profiteert wel van de collega's in Nederland bij het opbouwen van hun moord machine.

***

De elfde v/d elfde heeft nog steeds de klank van beginnend carnaval. Dat 102 jaar geleden … ach laat toch. Fiets. Het is warm, het zeewater nog niet onder de 12 °C en er hangen nog bladeren aan de bomen.

Als hij me op het duin voorbij snort, zegt hij: “U gaat snel, maar nu even te grote versnelling geschakeld.” Het volgende duin is steiler. Ik schakel terug en haal hem met een vaartje in. Als ik de eerste boven ben steek ik mijn hand in de lucht. “Zie je dat het leuk is,”zegt hij. Dat voel ik ook.

***

De bedoeling was iets van Data Lords, een nieuw album van Maria Schneider over hoe het natuurlijke het aflegt tegen binaire elektronica, over knutselen achter een scherm en de teloorgang van schaar en lijm.

Het album is gestoken in een hoes met een doorgeknipt herfstblad: een kant natuurlijk, een kant gedigitaliseerd. Dat album kon ik niet vinden op YouTube en zelfs Spotify had er alleen een single van. Dan doen we het wel met ouder werk. dat is ook niet verkeerd.


 





Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.