Aanrader

Er is geen Nederlandse titel voor de Japanse film Manbiki kazoku (万引き家族; Engelse titel: Shoplifters), maar die zou Winkeldievengezin kunnen luiden. Hirokazu Kore-eda is de schrijver van het verhaal en ook de regisseur van de film.

Je zou Winkeldieven vooral in filmhuizen verwachten, maar hij heeft het goed gedaan in een grotere wereld dan alleen de artistieke. Het is dan ook een prachtig verteld verhaal. Wel heeft het een wrange kant. Hoe het gezin leeft, dat kan niet in een ordentelijke samenleving. Maar voor hen die geen plek hebben, geeft juist dit gezin geborgenheid, plezier, en contact. Wrang is dat het binnen de grenzen dwingen van mensen levens (nog verder) kan kapotmaken.

De dag nadat ik keek vertrok ik naar de mijn familie. Flipperen en Luister naar de wind van Haruki Murakmi gaf ik er kado. (Het praten over deze Murakami zette me weer op het spoor van een boek waarvan ik schrijver (Japanse namen, poeh ik ben er geen ster in) en titel in mijn hoofd niet terug kon vinden: Een zeeman door de zee verstoten van Yukio Mishima. Het maakte jaren geleden bij het lezen veel indruk.

Tussen twee bezoeken door verbleef ik op een camping en sprak daar met een eco-tuinster. Mijn antwoord op haar vraag “Wat doe jij,” ontlokte haar een reactie “dat is wel héééél wat anders” met een intonatie alsof ze een brede zee over moest zwemmen om mijn wereld te bereiken. Misschien was dat ook wel zo.

In de loop van het gesprek vertelde ik dat ik probeerde naar de demonstraties over woonstrijd te gaan. Zij had een mooi huis met een vakantiehuisje in de tuin (om te verhuren) in een kustplaats op stand. Ze had geconfereerd over regeneratieve landbouw, en er had iemand gesproken van Extinction Rebellion. Deze naam kwam er niet vloeiend uit, voor haar was de organisatie nieuw.

Of ik haar tegen zal komen op de Klimaatdemonstratie op 6 november in Amsterdam? Denk het niet. Wroeten in de grond en de eigen ziel is wat anders dan een samenleving op de noodzakelijke schop nemen. Het gesprek bepaalde daarmee ook mijn plaats in het land.

(Dit stukje schreef ik vooruitlopend op de fietstocht die ik niet maakte en waar ik dus ook geen foto nam van een sticker die deze demonstratie aankondigde. Komt later wel.)

***

De wind neemt al weer af, maar nog steeds BFT 7 tussen Bloemendaal en IJmuiden (was net nog 8). Niet fietsen vandaag. Er was wel tijd voor het bakken van een appeltaart.

***

Sharanam is een term uit klassieke muziek van Zuid-India. Hier is het nauw verbonden met de hang naar Indiase spiritualiteit in de Westerse wereld. Ondanks die zweverige achtergrond vind ik dit erg mooi en betoverend, zoals wel meer muziek van Alice Coltrane.