|
Ondanks de miezer wandelen er nog steeds drommen mensen door het park. De corona gewoonte is ingesleten. In mijn hoofd zingen de zinnen: Daar trekt over de heuvels en door het grote bos de lange stoet de bergen in van het circus Jeroen Bosch. En ze praten en ze zingen en ze lachen allemaal, want daar achter de hoge bergen klinkt het oorlogskabaal. Buiten de stad stormt het. De golven schuimbekken als je goed kijkt tot in Canberra en Tokyo aan toe. Weer komt een zin uit mijn jeugd bovendrijven. Dit keer is het geen liedje, maar een bijbeltekst: “Hij, wakker geworden, bestrafte de wind en zei tegen de zee: Zwijg, wees stil! En de wind ging liggen en er kwam een grote stilte.” Het zou mooi zijn.  Maar deze gedachte ruil ik (al trappend tegen de wind) in voor het besef dat er veel meer mensen zijn die de acute dreiging zien; niet mee willen waaien met de winden; ook niet op de oorlogstrom willen slaan; zich afvragen wat dan wel; en zelfs voorstellen doen.
|
     |
2 opmerkingen:
Machtig dat water. Fietsen en je gedachten de vrije loop laten nemen. Op tijd bijsturen, weet ik uit ervaring. Ik fiets (te) weinig de laatste tijd. Wat mijn humeur betreft is het misschien wel beter zo, want ik zou me toch depressief worden.
Ron het is winter en fietsen is dan minder gewoon (zie illustratie die ik onderaan de tekst plakte) veel mensen zouden alleen al van het weer niet goed worden. Zelf kan ik ook in de winter moeilijk zonder deze lichamelijke vlucht uit de werkelijkheid.
Een reactie posten