Altijd wat

Er is de laatste tijd altijd wel wat dat om aandacht vraagt voordat ik op de fiets spring.

Vanmorgen was vrijwel het eerste wat ik op mijn scherm zag de opmerking van een officier tandarts van de Nederlandse krijgsmacht, tevens hoofd geneeskundige en personele zorg van de marine. Hij vond een (hier bijgevoegd) artikel in NRC-Handelsblad maar naïef.

Immers als je niet als vanzelfsprekend militair materieel uit het opslaggebouw levert aan partnerlanden binnen het F-35 programma (ook bekend als JSF) dan ben je al snel niet meer betrouwbaar voor je militaire vrienden en functioneert de opslagfunctie niet meer. Een voor de hand liggende gedachte vanuit de militaire logica. En waarschijnlijk precies waarom er wel geleverd werd, ondanks de bombardementen op burgers door Israël en het ambtelijk advies niet te leveren.

Het is in een notendop de militaire benadering van wapenexportbeleid en internationaal recht. Maar als je afgesproken hebt dat je geen wapens levert als de situatie niet voldoet aan een aantal afgesproken criteria, dan is het van de gekke dat je dit wel doet als je 'matties' het humanitair oorlogsrecht schenden. Dan toch leveren dat is pas naïef; het brengt een internationale gemeenschap van rechten immers niet dichterbij en ondergraaft een vast onderdeel van het buitenlandse beleid en een veiliger wereld.

Overigens verbaasde de inhoud van het artikel me niet. Niet alleen vanwege de grote VVD invloed op het wapenexportbeleid. Gooien de Turken bommen op Koerdische dorpen met door Nederland geleverde staaljagers dan is het beleid niet alert genoeg geweest. En zo is er steeds wel weer iets waardoor het misloopt met rechten en met vrede en veiligheid. Het lijkt erop alsof andere belangen een grotere rol spelen. Die tandarts hoeft waarschijnlijk niet bang te zijn; hij vertolkte een dominante gedachte in Haagse kringen. Maar hopelijk leidt dit bericht in NRC tot beter beleid; om te beginnen met openbare informatie over de F-35-export vanuit Nederland, zodat we weten waar het wapentuig heen gaat (zie daarover ook ingezonden brief).

Iemand die net nog had gezwommen constateerde: “het begint weer koud te worden.” Voor een foto wees ze me op de prachtige kleuren op het strand. Ik had het ook gezien. Alleen stond mijn hoofd niet naar die foto. Zij noemde het Waddeneilanden. Inderdaad leken de herhaalde tekeningen in donkerder zand daar op.

In de fietsenstalling sprak ik met een man van bijna tachtig die mij jong vond en ook een fijn ouderwetse fietser met mijn Brooks zadel en blote voeten. Hij bleek zelf ook een stevige fietser te zijn geweest. Hij kwam al op de plek sinds hij een jongentje was, met zijn moeder destijds. Toen stond er nog een eet- en drinktentje. Dat had ik nog nooit gehoord. Mooi.