Voordat ik vertrek weet ik het al. Onderweg zal ik foto's maken van de markante, maar gesneuvelde beuken met de krullende takken en dikke stam. Ze gingen om bij de zomerstorm in juli en liggen daar sindsdien verzaagd in de duinen langs het pad.
In Haarlem-Noord kon ik onlangs de wonderboom niet meer vinden die er eerder nog stond. Hij was hard nodig, maar weggehaald. Het wonder kwam nu niet. Juist dat hij er niet meer is, doet me dan toch steeds aan hem denken denken, net als aan hem voor wie ik wilde toveren. Dat blijft nog wel een tijd.
Gisteren zag ik Ine Beyen bij Ighor de hond en Wim Helsen op de bank (hier te horen). Ze was uitermate openhartig over haar eigen sores en verdriet, waarvan ik een voorname reden nog niet kende. Kennelijk toch niet goed op de hoogte van de wielerprivéperikelen.
Ze had een tekst van Toon Hermans bij zich. Gewoon niet bijzonder, maar zo is het wel.
ZeeIk wil alleen zijn met de zee,ik wil alleen zijn met het strand,ik wil mijn ziel wat laten varen,niet mijn lijf en mijn verstand.Ik wil gewoon een beetje dromenrond de dingen die ik voelen de zee, ik weet het zeker,dat ze weet wat ik bedoel.Ik wil alleen zijn met de golven,‘k wil alleen zijn met de lucht,ik wil luist’ren naar mijn adem,ik wil luisteren naar mijn zucht.Ik wil luisteren naar mijn zwijgen,daarna zal ik verder gaanen de zee, ik weet het zeker,zal mijn zwijgen wel verstaan.Toon Hermans
(Hij schreef ook Zee zijn met de zee (Fijner om te lezen dan om te luisteren).
Het strand lag ook vandaag stil voor de zee in de harde wind, maar de golven rolden door.
Foto's gemaakt op 15 november 2023.
2 opmerkingen:
Mooie foto's, Martin. Goed dat je ze bewaard hebt voor deze luchten.
Hermans, ach, ik waardeer hem erg. Van het leven genieten, maar ook even stilstaan bij dat leven af en toe.
Wielerperikelen? Echt ver van mijn bed (gelukkig).
Het gedicht paste ook zo goed bij de rest. Ik had net als Ine Beyen dat strand nodig.
Een reactie posten