Het zijn maar een paar woorden. “Alle
mensen hebben een verhaal.” Ik hoorde mijn eigen tekst uit de
mond van een ander. Hier ging het in het bijzonder om een ongeschoolde naaister die
haar leven achter zich had liggen. Als iedereen een verhaal heeft waarom zie ik dan toch steeds dezelfde mensen opduiken? Zo blijven teveel verhalen onverteld.
Gisteren keek ik Yol (Turkse repressie na de Staatsgreep '80 en Koerdisch culturele knelling). Alle mensen hebben een verhaal: van het jongetje dat in de sneeuw zijn moeder ziet gaan tot de simpele ziel die met zijn vogeltje in een kooi de hele film samenvat.
Mijn ongenoegen fiets ik weg. In een weiland struikelt een ooievaar; weggejaagd door een koe.
Op het strand liggen nog steeds mensen
van de zon te genieten. Als ik ongegeneerd naar ze zou kijken, kon ik
een verhaal bij ze bedenken, maar ik loop op gepaste afstand langs en
durf alleen met mijn fototoestel een pietsie dichterbij te komen.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten