Wantrouwen

Voordat ik vertrek neem ik mijn post door en maak een afspraak om mijn identiteit aan de deur te laten controleren. Voordat ik dit doe zoek ik op internet eerst of dit huisbezoek klopt. Ik wantrouw kortom het wantrouwen. Maar het is waar. De overheid verplicht International Card Services om 3 miljoen klanten te controleren om “witwassen en terrorismefinanciering” tegen te gaan. In de brief waarop ik reageer staat zelfs een rubriekje in vet aangegeven: Zeker weten dat dit geen phishing is?  Wat een wereld waar achter iedere hoek fraude kan worden vermoed. *** Buiten schijnt de zon. Hij zal ook niet meer verdwijnen vandaag. Dat weet ik al als ik vertrek. Dat maakt het gemakkelijker om op te stappen. Er hangt zelfs een lentesfeer: met zonnende mensen en groepen wielrenners. Lente vinden ook de mannen op het bankje onder aan het duin het. De ene geeft een college Nationaal Park Zuid-Kennemerland. De put waar je langs kon fietsen - voordat het pad onderstoof - op weg naar Parnassia is ontstaan door het laten exploderen van opgeruimde munitie na de Tweede Wereldoorlog. Van de explosie wist ik uit verhalen, van de plaats en reden niet. Het gaat ook over de eerste directeur van de duinen (Rodenberg tot 1950 als ik het goed heb onthouden) nadat ze uit het privé bezit gehaald waren. Over een betonweg die door Natuurmonumenten is verwijderd, omdat men bang was dat het een echte weg zou worden en nog het een en ander. *** Janne Desmet, een Belgische actrice, Swami Bami en Wim Helsen maken mijn favoriete aflevering van dit seizoen Winteruur tot nu toe. Hij gaat zeer terloops over hoe blijft het leven in leven. Er is een podcast van het programma. Je mist dan wel het Masereel achtige intro. Niet dat het hier om gaat, maar in de aflevering zit ook de opmerking dat een samenleving groeit als oude mannen bomen planten, waarvan ze weten nooit in hun schaduw te kunnen zitten. Ik kende het gezegde. Waar het vandaan komt wist ik niet, ook Janne De Smet kent het origineel niet. Zij heeft de tekst uit een transscript van After Live. Het origineel is na onderzoek vermoedelijk van de Quaker David Elton Trueblood uit 1951. Janne houdt in het midden waar de tekst vandaan komt.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.