Dino

Na zo'n tien jaar komt mijn PC aan het eind van zijn leven. Het is iedere ochtend de vraag of hij het nog doet. Vanmorgen zoemde hij nog wel, maar het beeld bleef zwart en kreeg ook geen commando iets te doen. Aan en uit knop. Geen sjoege. Stekker eruit. Geen verschil. Open schroeven, stofzuiger erdoor. Weer in elkaar zetten. Daar was weer wat. Je raakt vergroeid met zo'n apparaat, waar je foto's mee worden bekeken. Je stukjes in worden getikt. De blik op de wereld open gaat. Je hebt ongemerkt bookmarks gemaakt, e-mails op een bepaalde manier opgeslagen. Mappen voor teksten aangemaakt. Het is een verlengstuk van jezelf. Mijn zoon vindt het maar een ouderwets gedoe al die gegevens in je eigen apparaat en niet in de cloud. Laat mij maar een dino blijven. Nu zorgen dat alle delen in ieder geval bewaard worden voor als hij er definitief de brui aan geeft. *** “Standing at this border where land and water meet, watching the seemingly endless recurrence of the waves (though this eternity is in fact illusion: the earth will one day vanish, everything will one day vanish), the fact that our lives are no more than brief instants is felt with unequivocal clarity.” Dit zijn een paar zinnen uit een boek dat ik deze week las (een korte bespreking elders). Toch is het juist de troost en waarde van de rollende golven en de zee dat hij eindeloos lijkt in tijd en in ruimte. Dat ik dan een beetje als een kind tel van één, tien, honderd, duizend, duizendmiljoen, eindeloos en niet over de horizon kijk, weet ik wel, maar dat vergeet ik liever voor even. Deze troost gaat wat mij betreft wel hand-in-hand met die dat het leven eindig is. Met de oude boswachter (87 jaar oud) een praatje over ruig en kort gras en wat dat betekent voor de looppatronen van grote grazers en het gebrek aan konijnen. Op de achtergrond wordt getuinierd in de natuur op deze warme herfstdag. Mijn altijd op mijn hoofd klevende pet gaat vanwege de harde wind van mijn hoofd in mijn tas. Zelfs deze eeuwigheid is niet voor altijd.   *** Als op een warme oktober dag de zon op je bol schijnt, je de ogen sluit met deze muziek in je hoofd luistert dan is het alsof je de Middellandse Zee haar melancholieke verhalen hoort zingen. Laten we hopen vol tederheid voor hen die het slecht troffen, voor hen die er vonden wat ze zochten en voor hen met de hoop in het hart. Wil je meer Michael Goddart dan is ook dit een aanrader.

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.