Gisteren sprak ik iemand die niet meer van de wereld wilde horen. Het is te deprimerend, vond ze. Volledig begrijpelijk.
Zelf zou ik ook wel eens de rottigeheid eruit willen slapen, zeker als dan ook nog de praktische zaken niet lopen zoals ze moeten gaan.
Tja je kan een hele litnanie opsommen. Er is oorlog, er is altijd wel ergens oorlog, het klimaat gaat naar de klote, er zijn onvoldoende betaalbare woningen, arbeid- en inkomensrechten worden geofferd op het neoliberale altaar, er is rascisme, mysogenie, te veel moeilijke woorden en teveel haat ...
... maar mooi zijn ze wel de rode en oranje slaapbloemen. Als je de energie hebt kan je ook tekenen wat er is (aangenaam en lelijk, vroeger en nu, tastbare werkelijkheid of verbeelding);
op naar iets beters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten