2 Newcastle upon Tyne - wedstrijd

Door de storm van gisteren heeft het schip een uur vertraging opgelopen. Bovendien mochten de fietsers als laatsten van boord en duurde de ontscheping en de douane controle ook een uur. Het plannen begint gelijk al: 'Dat is 40 km minder,' bedenk ik me. Die twee uur fiets ik er wel bij. 

Alsof dit een wedstrijd is in plaats van vakantie. Het is ook een wedstrijd. Toen ik daarnet met pijn mijn broek aantrok, dacht ik: “Broekie, een ander mens zou zeggen 'ik lijk wel gek. Ik doe het niet.' Maar ik laat me niet kisten.” 

 

Dagjesmensen gaan als eerste van boord; vanmorgen heen, vanavond terug. Die zijn dus vooral aan boord geweest en hebben een uur minder om Romeinse restanten te bekijken en te shoppen in Newcastle. Eten, drinken, flesje mee naar huis; een zogenaamde minitrip. Als je om 11 uur aankomt en om 18 uur weer vertrekt, heb je een uur of vijf. Ik vind dat vreemd. Ieder zijn ding.

Vannacht lekker in slaap gewiegd op het geronk van de
scheepsmotoren. Vanochtend een vlakke zee; een fraaie kustlijn; en een vrijwel leeg dek. Ik zie de kliffen waar ik later deze week overheen zal gaan. Dat wordt stijgen en dalen. Het mooiste van tocht van vandaag zal de transporter bridge bij Middlesborough zijn, die het midden houdt tussen brug en pont en waar ik bij toeval terecht kom.

Even heb ik mijn voeten in zee gehad. Op één dag na doe ik dat iedere dag. Door een dorp met Mining als tweede naam gaat de tocht. Kinderen van 14 jaar zeggen trots hier zijn de mijnen (waar hun vaders misschien nog net werkten). Dan ben je 's avonds eindelijk bij een camping: uitzicht op zee in de verte, boerenzwaluwen en wulpen in de lucht. Voor het slapen hoor ik al een haan. Dat betekent vroeg wakker.