Gisteren zag ik me als
een mislukte tuimelaar. En daarmee bedoel ik geen dolfijn, maar zo'n
poppetje met ronde en verzwaarde onderkant.
Soms val ik of dreig ik
om te vallen. De energie is dan op. Vaak duw ik mezelf dan weer
recht, enthousiast als ik van nature ben. Als ik te hard duw, sla
ik net als zo'n tuimelaar door naar de andere kant, maar zonder me
vanzelf weer op te richten. Met enige pech is die duw zo hard dat het
even duurt voordat ik weer recht sta.
Gisteren duwde ik me
een paar keer overeind, want af-en-toe uit de veilige routine
stappen dat houdt het leven levendig en voorkomt dat ik me als een lege
waterput ga voelen. Dat moet ik toch echt zelf doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten