Als ik de zeezaal binnen stap, hoor ik de zee met geruis de stoffen vormen opblazen. Amorf maar toch ook met vrouwelijke delen. Opgeblazen, uitgezakt tussen strakke vierkante pilaren. Hier en daar grijnst een textiel je aan. Het werk lijkt toevallig een kamer te vullen. Maar het zoekt zich een weg naar je denken en voelen. Ach stop! Geen kunstgeouwehoer hier! Toch is het zo!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten