Terugdoen

In de nacht werd ik wakker uit een droom waarin nogal wat personen voorkwamen. Eén vertelde dat hij me had overschat. Met een ander maakte ik een afspraak toen hij vertrok om een misverstand uit de weg te ruimen. Maar had ik het wel met hem, zo vroeg ik me in mijn droom af. Een keertje een nacht wakker liggen is zo erg nog niet. Je hoort de eerste vogels fluiten, je hoort de duiven invallen en je hoort hoe de stad gaat leven en de geluiden van mens en machine langzaam de lucht overnemen. Deze week drong het tot me door dat ik afgelopen maand voorlopig voor de laatste keer naar Friesland ben gefietst. De Afsluitdijk gaat dicht. Ieder jaar ga ik er een keer of 5 á 6 overheen naar Leeuwarden, Groningen, langs de Wadden of in een rondje IJssel- en Markermeer. Ik tekende een petitie om hem ook voor fetsers open te houden. Alsof er geen belangrijker dingen zijn, bedacht ik me. Natuurlijk zijn die er ook, of teminste anders van belang. Nu ik toch terugkijk. Gisterenavond zag ik een opgenomen versie van Winteruur met Linda de Win, journaliste en historica volgens de aankondiging (hier de podcast). Ze had een boekfragment dat ging over de kleine daad van verzet. Ze dacht daarbij in de huidige tijd aan het vluchtelingendrama. "Hoeveel zijn er al verdronken," vroeg ze zich af, en "wat doen wij?" Ik moest weer denken aan een tranen trekkend fragment uit een ander programma waarin een vrouw op verzoek oppast en met de kinderen speelt, praat en tekent. In dit geval kwamen de kinderen drie jaar geleden uit Irak. Moeder had de reis niet gehaald. "De boot van mamma was onder water gegaan in het midden van de oceaan. (..) Ik vind het een beetje jammer dat zij misschien gestorven is," zeggen de meiden. Afschuwelijk toch. Als ik weer kijk om deze tekst over te nemen, schiet ik weer vol. Zo klein en tegelijk zo groot. Ja wat doen wij?   We verbouwen onze keuken, praten over een afgesloten fietspad, verheugen ons op Ajax Juventus, denken aan de komende vakantie of fietsen naar het strand. En het leven gaat door en ik denk weer even aan de wijze film met deze titel van Abbas Kiarostami die dit fenomeen prachtig in beeld bracht. Op de fiets zit de boos- en somberheid in mijn hoofd, maar als ik mijn eerste oranjetipje van het jaar zie vliegen dan merk ik dat ik alweer plannen aan het maken ben voor een langere fietstocht. Nu nog wat meer het gevoel dat ik wat voor de wereld terugdoe.

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier.