Laat het waaien

Bij ons thuis was het vroeger zondag op Eerste Kerstdag. We gingen 's morgens naar de kerk en aten iets extra's, bijvoorbeeld rollade. Die Eerste Kerstdag is lang gebleven, want een dag om naar de schoonfamilie te gaan (zonder kerk). Dat was nu al wat eerder. Nu voelt de kerstdag onbestemd, een werkdag, waarop je niet hoeft te werken, maar iets mag doen. (Op de Tweede al jaren naar mijn familie; nooit anders geweest.) *** Ik kalefaterde een boekbespreking nog wat op. Heel lang gingen mijn recensies naar een kundig redacteur. Die haalde taal en stijlfouten eruit en maakte er stukken van waar ik trots op was. Maar wat mij betreft groeide er een te grote politieke kloof tussen zijn publicatie en mijn visie en kwam na meer dan dertig jaar een einde aan de prettige samenwerking. Nu moet ik het zelf doen en zie iedere keer als ik er naar kijk woorden die er niet goed staan. *** Voor mij is het gewoon woensdag, maar wel veel drukker dan andere woensdagen. In het park lopen de mensen de kerststol eraf en maken ruimte voor het diner. Die mensen zijn er ook op de mooie weggetjes bij dorp, duin en stadswijk waar ik passeer. Op het strand lopen hele drommen. *** Op de terugweg kom ik twee mannen tegen. Ze kijken in de boom naar iets. Ik stop, keer om en vraag wat ze zien. “Ik ken jou,” zegt er een. Voor een blad dat hij maakte, schreef ik ook wel eens een stukje. Maar nu kijkt hij samen met een vriend naar vogels. Eigenlijk luistert hij vooral. “Hé sijsjes,” bij het geluid en dan kijken. En zo gaat het met een specht, ijsvogel, goudhaantje en nog een heel stel vogels, alleen de appelvink die hoor je niet die moet je zien.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.