woensdag 4 maart 2020

Edgeworthia tomentosa

In de eerste maanden van het jaar zijn er niet zo heel veel bloemen. Tenminste dat is de meeste jaren het geval. Dit jaar was er meer. Ook de gele bloemen die ik al jaren aan een struik zie komen op mijn woensdagse fietstocht. De struik bloeide dit jaar al half januari. Ach een koud kunstje als je tegen -15°C kan. 

Ik kon de naam niet vinden. Belde aan bij de  eigenaresse van het tuintje en die noteerde mijn emailadres en stuurde me afgelopen weekeinde een bericht: het is de papierstruik, de Edgeworthia tomentosa. Ze had het bij een plantenzaak gevraagd, nu hij bloeide kon ze de bloemen aan hem laten zien. Als ik vandaag langs fiets is ze aan het tuinieren en kan ik bedanken.

***

De woensdagochtend is bedoeld om te lezen. Maar ik schreef tweets en toen was de ochtend al weer bijna voorbij. Buiten zag ik de anemoon op het balkon bloeien en witte wolken langs de hemel schuiven. Een aantrekkelijke dag.

De lentezon maakt me blij. Het zeewater voelde niet eens koud. Het water in de duinen stond hoog. “Nog nooit zo hoog gezien deze winter,” vertelde ik een man en vrouw voor het zwemmen. “Mijnheer het water stond nog nooit zo hoog,” zegt een man - ook al zo 'n weetal - tegen mij als ik na het zwemmen weer terug ben bij mijn bankje. In de duinen kom ik Saskia tegen.

***

De muziek is mooi en het gezicht is expressief, meestal vrolijk. Ik kijk en luister daarom graag naar haar. Hier ook aandacht voor de handen die hameren en sprankelen de speelse en toch niet detonerende noten uit het klavier. Daaromheen slagwerk en bastonen. Beter dan een vitaminepil.





























Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.

1 opmerking:

Ron Roelandt zei

Tjonge, die muziek! Schitterend!!!