Het is geen geheim dat
ik erg houd van wielrennen. Toch probeer ik daar niet al teveel over
te schrijven. Afgelopen vrijdag ging de Syriër Ahmad Badreddin Wais
van start in de tijdrit in Imola.
Wais is geboren in
Aleppo, een stadsnaam die bijna een op een verbonden lijkt met
oorlog. Hij fietste en was student. In 2014 vluchtte hij naar
Jordanië, vertrok vervolgens naar Turkije en vandaar naar
Griekenland en kreeg een asielstatus in Zwitserland.
In 2017
begon hij weer te fietsen en stond hij aan de start van het WK
tijdrijden in Bergen. In Zwitserland vond hij ook zijn
geliefde, Marlen Reusser die afgelopen donderdag tweede werd op
de tijdrit in Imola. Rais zelf werd er 55e met een
snelheid van net geen 45 km/u
(dat is 2 km/u trager dan zijn
vriendin).
Terug naar Syrië kan
hij niet, omdat hij geweigerd heeft zijn dienstplicht te vervullen.
Veel beter dan weigeren mee te doen kan een mens niet in tijden van
oorlog. Stel je immers voor het was oorlog en er ging niemand
naartoe. De renner zelf zei
dat hij hoopt dat de oorlog snel stopt voor alle Syriërs. Hij fietst
ook om te laten zien dat het leven doorgaat.
Een paar dagen later
kijk ik naar de documentaire Dance
or Die over het leven van de Syriër Ahmad Joudeh. Weer een
indrukwekkende man. Maar, zo bedenk ik me, er zullen veel meer mensen
zijn met gewone levens, die vluchten en ergens onopgemerkt blijven
steken tussen prikkeldraad en reddingsvest.
***
Zelf ga ik nog niet
half zo hard als Wais in de richting van het strand. Een strand
waarvan ik vermoed dat de opgang in de dansfilm Vlucht (met een
choreografie van de inmiddels 77 jarige Krisztina
de Châtel) zit die de NTR op Dance or Die liet volgen. Dansen
op de pedalen doe ik niet, maar het is fijn om buiten te zijn.
Alles schiet weer in corna-stand, ook ik doe dat. Niet dat ik
een uitermate wild leven had in 2020. Verder dan een paar kilometer
in Duitsland ben ik niet gekomen (daar zag ik wel flamingo's in het
wild). Hier zie ik aan het strand de meeuwen genieten van de rust, zwemmen er zeedruiven in het zoute water en kom ik konikponnies,
paddestoelen en iemand die vlinder en bloemen telt voor de
Vlinderstichting tegen.
***
Er zijn mensen die
denken dat kunst mooi moet zijn. Het is onvoorstelbaar. Hier kunst
die zo triest is dat het pijn aan de oren doet. Het is goed dat er
mensen zijn die de pijn verklanken.
Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand,
neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later
vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik
hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten