Trap voor trap

Het VRT-programma Alleen Elvis blijft bestaan  lijkt qua vorm op het Nederlandse Zomergasten. Het is wat korter en wordt uitgezonden in de herfst. Ik kijk graag. Er komen dit jaar nog twee uitzendingen. De laatste was met christen-democratisch politica Wivina De Meester. Ze kwam over als een georganiseerde en niet onredelijke denker, met hart voor mensen. Een deel van haar familie woont in Singapore. Reden dat ze een fragment koos waarop Lee Kuan Yew emotioneel zijn teleurstelling laat zien als in 1965 Maleisië en Singapore geen eenheid gaan vormen. (Lee is decennia lang de sterke man van het land geweest.) Er ontspint een gesprek over politieke vrijheid in Singapore. Presentator Thomas Vanderveken is doorgaans de vriendelijkheid zelf, maar betrapt zich er nu op dat hij in een politieke discussie verzeild is geraakt. Hij stelt dat Singapore onvrij is en een partij de macht heeft. Het land is goed georganiseerd en rijk weet De Meester te vertellen en er is niets te klagen. Dus zo belangrijk is dat niet. Bij mij schiet de naam Paul Lim in het hoofd. In de jaren negentig was hij medewerker van Wilfried Telkämper van de Groene fractie in het Europees Parlement. Hij kon met de onvrijheid in de Stadstaat niet leven. Hij schreef een hoofdstuk voor een boekje dat ik samenstelde. Ook over de verdeling van de rijkdom valt wel het een en ander te zeggen. In Singapore is 43% van de gezinnen afhankelijk van steun door de overheid en onder ouderen is een enorme toename van de armoede. Misschien nog wat cijferwerk te doen voor De Meester, voormalig Minister van Financiën van België en ook van Vlaanderen. *** Vanmorgen las ik Zandkastelen uit 2014. Het zijn veelal korte stukjes waarin ik me verwonder over politiek, emoties en natuur; teksten op de cm². Zes jaar later verbaast het me dat ik ze geschreven heb. Misschien dat ik daardoor eens stopte voor de smienten in de sloot achter het gemaal. Ze fluiten me al weken tegemoet. *** Ja ik doe dit maar. Niet bij gebrek aan beter, maar het is zo bekend, zo gewoon en er is andere, bijzonderder, muziek. Maar step by step is toch wel een mooie titel voor een politiek lied. Stap voor stap kan zelfs de langste weg afgelegd worden. Kleine dingen kunnen ook het verschil maken. Een jonge quaker demonstreert in de jaren vijftig - van de vorige eeuw met een bord voor vrede. “Denk je dat dit de wereld verandert,” vraagt een voorbijganger. “Nee,” zegt de quaker, “maar ik wil ook niet dat de wereld mij verandert.”     x

---

Iedere woensdagmiddag fiets ik naar het strand, neem een duik en fiets weer terug. Op Facebook plaats ik later vrijwel altijd een aantal foto's. Eén of meer daarvan plaats ik hier. Steeds vaker schrijf ik mijn tekst (gedeeltelijk) al voor die tocht en voeg er achteraf nog wat zinnen en/of gedachten aan toe.