Mijn wereld stond vandaag in het teken van de fietstocht van 10 km heen en 10 km terug naar de tandarts. Die tocht ging langs een werk van Picasso in het Vondelpark. Bij de dotters zag ik één bij vliegen; ik stopte daarvoor en zag geen tweede stuifmeel verzamelen. Heel veel bloemen, hoewel het klein hoefblad al was uitgebloeid. Daar heb ik dit jaar niet veel van gezien.
De tandarts deed met een vrolijke, vriendelijke en duidelijke instelling haar werk. Ze vond wel dat ik beter moest poetsen. Op de terugweg fietste ik ook nog even langs de kunstetalages. Die komen later nog wel aan bod. Ik bedacht me dat zeker in tijden van oorlog een welkome afleiding is. Zo kwam ik toch weer bij die oorlog terecht. Kon ik die maar als plak wegpoetsen.
En daarna ging ik naar de fysio omdat de pijn weer gegroeid was en het zo niet verder ging. Pijn vermijden en het moet vanzelf genezen. Sindsdien ben ik in de lente nog twee keer buiten geweest. Een keer pillen halen en een keer tandenstokers en bonen kopen.
En daarna ging ik naar de fysio omdat de pijn weer gegroeid was en het zo niet verder ging. Pijn vermijden en het moet vanzelf genezen. Sindsdien ben ik in de lente nog twee keer buiten geweest. Een keer pillen halen en een keer tandenstokers en bonen kopen.
2 opmerkingen:
Ja, kunst, cultuur, het voert je even weg van de oorlogsberichten die de hele dag over ons uitgestort worden. Je ontkomt er anders bijna niet aan. Als poetsen zou helpen, man, wat zouden we borstelen.
Hij was even weg door tandarts (de vorige keer lag ik mijn inbreng voor eeen radioprogramma erover nog in de stoel te bedenken) en door de vogels en de bloemen. Verder is het zoeken naar afleiding.
Een reactie posten