Luctor et emergo

Mensen in een land gewonnen op water kunnen verschillende kanten opkijken. Mogelijk denken ze: we kunnen maken wat we willen, graan uit vis. We hebben ons door kunde en vernuft
bovengeworsteld. Een binnenzee is getemd en gespaard voor verdere inpoldering. De voormalige Zuiderzee dient nu de recreatie en als overloopgebied voor de opvang van regen- en smeltwater. Waterbeheersing is een nationale economische niche en wordt wereldwijd verkocht. We staan boven de natuur.

Een dergelijke kunde en inzicht in de woestheid van water, tij en wind kan er ook toe leiden dat je respect krijgt voor de krachten van de natuur. Die konden alleen getemd worden door grote inzet. Bovendien de waterwerken blijven alleen hun werk doen als ze zorgvuldig worden onderhouden. Je zou daardoor respect kunnen krijgen en gaan houden van wat er om je heen is. Dat je daardoor wat verder denkt dan het IBAN. 

Een eindje bij dit witblauwe beeld vandaan
staan windmolens langs de rand en in water. Van die windenergie mag best een onsje meer. Nederland heeft snel sprongen voorwaarts gemaakt, maar staat toch nog maar op een 17e plek qua windenergie. Alle BRIC-landen staan bijvoorbeeld ruimschoots voor.

Op het moment dat ik dit schrijf protesteren mensen net over de grens van Limburg tegen de winning van bruinkool. “Bruinkoolmijnen van energiemaatschappij RWE in het Duitse Rheinland zijn de grootste bron van CO2 in heel Europa (cijfers uit 2015),” staat op de site van Vroege Vogels en “klimaatverandering stopt niet bij de grens.” Precies. En dan wordt het weer wat moeilijker om het hoofd boven water te houden.


Beeld: Boven water, Henk Hofstra, 2010.