Kwallen

Over het fietspad in de Bretten rijdt een auto van Pantar – sociaal-ontwikkelbedrijf van Amsterdam – het ding is zo breed als het fietspad zelf. Hij weigert opzij te gaan als ik er aan kom. Laat die ouwe maar over het gras fietsen, ik wijk niet, lijkt de bestuurder te denken. Met vier brede banden zou dat toch net wat gemakkelijker gaan. Zo blijft er wat te ontwikkelen. In de duinen komt een scooter voorbij. Die zie ik daar vrijwel nooit, want ze dan ook zijn niet toegestaan. De man blijkt de weg niet te weten, want aan het eind van het pad ziet hij pas dat het dood loopt en keert om. Ja, je kan je ergeren. Anders zijn er nog wel de vliegtuigen die door de lucht razen in een rondje naar Schiphol over zee en het duingebied. Of je kan denken dat er teveel kwallen zijn om te zwemmen. Of je gaat gewoon wel je slagen maken en geniet van de golven en het over je hoofd slaande water en hebt van al die kwallen geen last. Mijn pillen voor de vakantie gingen vandaag pas op. Gek idee. Ben nu al weer 1½ week thuis. Toen ik ging ik kreeg ik mee: “Neem je tijd, 2 á 3 weken.” Het werd de helft van dat laatste. Het was genoeg. Hoewel ik moest bijkomen van het energieverbruik, kwam ik beter terug dan ik wegging. Er is bovendien weer een draadje losgeschoten van het stramien 'gewoonleven'. Dat wordt het toch nooit meer. Laat maar waaien. Af-en-toe spring ik eens onverantwoordelijk uit de band en doe meer dan ik kan. Zaterdagnacht en zondag liet ik me niet kisten door de hompen  pijn, maar teveel was het wel geweest. Maar af-en-toe een stap in de realiteit van buiten en de nabranders ervan doen kwaad, maar ook goed. Merkte o.a. dat de politiek een brug te ver is voor me, daar heb ik niet meer de kwaliteiten voor, misschien wel nooit gehad. Het volgende draadje om los te knopen is niet meer kijken wat er verkeerd gaat in de wereld van de mensen die het 'goedevoorhebben', als je zelf geen invloed hebt, heeft dat toch geen zin en is alleen frustrerend. Rommel maar lekker door jongens en meisjes en maak je niet druk om de mensen die afhaken door jullie wild geraas. Langzaam verdampt het geloof merkte ik de afgelopen weken bij de mensen die ik sprak. Leven om de tijd te laten verstrijken, daar moet je wel voor waken. Er zijn nog veel zaken, meer waard dan dat. Dit soort gedachten borrelen op. Je kan ze niet altijd wegstoppen. Dan maar een oprisping hier op dit 1001ste blog. Nawoord: Het is nu ruim vier maanden later (6 november) en alles liep anders. Ik ben weer bezig om mijn lijf in het gewone leven de goede kant op te laten wandelen. Toen was ik eindelijk bezig weer meer inhoud aan mijn leen te geven. Komt wel weer.