Bij de schorsing geeft het hoofd van de school haar een schrift mee met de opdracht daarin te schrijven wat ze beter kan doen. De eerste woorden die ze daarin schrijft zijn: Niks, niks, niks, niks. De volgende keer dat het beter is als papa hier kan zijn en nog wat zaken die haar meer raken dan het gedrag op school. Haar leven loopt allerminst op rolletjes. Ze wordt als kind in de problemen van volwassenen gestort.
In het boek vormt juist wat niet verteld wordt het verhaal. Dat lees je ergens achter het wit tussen de regels, achter de inkt en na de punt,. Zo kom je terloops steeds iets meer te weten over het ontsporen van de gezinssituatie. Dat is een ontwikkeling die achter leugens en ontkenning verborgen wordt. Pas aan het eind wordt alles openlijk onthuld. Raaf staat erop dat het haar verteld wordt.
Intussen is Raaf niet alleen de school uitgezet, ze leeft ook op een vrijwel lege camping in de stacaravan van een vrouw die haar moeder als wijkverzorgster bezoekt. Het is tijdelijk. Maar hoe tijdelijk? Gelukkig is er nog Zoef de schildpad en de zoon van de camping baas die lichtpuntjes in het heelal zoekt.
Het is een boek dat naast kinderen staat. En naast volwassenen die zich niet te groot en te goed voor hen voelen. Het rekent af met volwassenen die neerbuigend doen, denken superieur te zijn, of die handelen vanuit egoïstische belangen en anderen daardoor laten bungelen.
Een portie empathie, wat emotionele ontwikkelingen om je te roeren, en een fijn geschreven verhaal, dat moet voldoende zijn voor plezierig lezen. Pak vaker een kinderboek zou ik zeggen. Dit is een van die boeken dat daar reclame voor maakt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten