Waarschuwing

Vorige week keek ik naar de de documentaire Home Game van Lidija Zelovic. Op de pagina van Human wordt gesteld dat de documentaire het leven van regisseur Zelovic en dat van haar “ontheemde familie portretteert nadat zij in 1993 van Sarajevo naar Nederland vluchtten. In een tijd van toenemende druk op het migratiebeleid en politieke verharding, is de documentaire relevanter dan ooit.” Voor wie hem nog niet gezien heeft: kijk. Naast een mooie blik naar binnen viel me een fragment op waarin het fascisme van bijna een eeuw geleden werd vergeleken met de extreem rechtse ideologie van de PVV. De 'partij van Wilders' is ook gedeeltelijk socialistisch, meende haar zoon. Ik weet niet meer zeker of moeder Zelovic dit beaamde, tegen sprak ze het niet. Daarmee werd een beeld bevestigd dat de partij graag uitdraagt, echter zonder de daad bij het woord te voegen. Het stemgedrag op sociaal-economische onderwerpen is doorgaans verre van links. Het wordt tijd dat we politiek beoordelen op wat gedaan wordt en niet op wat gezegd wordt om ons voor een stroming te werven. Verder waarschuwt Lidija Zelovic tegen de polarisatie die van stromingen als die van de PVV uitgaan. Ze heeft gezien wat dit met een land kan doen. Wat in voormalig Joegoslavië gebeurde na de dood van Tito zou haar leven kleuren. Waarom voorkomen wij dit niet en lijken we op een gescheurde samenleving af te racen? Is de oorlog bij ons zo lang geleden? Denken wij dat politiek een speeltje is voor in de kroeg, aan praattafels en in de kranten? Ze levert met die waarschuwing een waardevolle bijdrage aan een gesprek dat aan kracht moet winnen. Hoe bestrijden we de destructieve krachten van FVD, PVV, JA21, BBB en stroningen binnen de VVD. Hoe moeten we reageren op visies binnen 'nomale partijen' die door mee te bewegen de extremisten willen bestrijden door vissen uit hun vijver te vangen? *** Op de fiets. Meteen in het Westerpark is het al mooi door de verkleurde bomen. Als ik onder de Westrandweg door ben gefietst dan zie ik een koolwitje fladderen. Het is 15½ º C. Dat is voldoende.      In de duinen bloeien nog steeds enkelen planten van het trosglidkruid, de meeste staan in het zaad. Als ik bij mijn bankje ben aangekomen en mijn schriftje pak, stopt een man voor een praatje. Hij is 85 jaar oud en was vroeger een actief wielrenner. Hij haalt herinneringen aan een maat van hem op, 1,90 meter met een sierlijke stijl: Piet Steenvoorden. Die was werd in 1957 nationaal kampioen bij de amateurs op de weg. Hoewel hij al in 1989 overleed spreekt de man met levende en enthhousiaste  herinneringen over Steenvoorden. Als ik zeg dat ik het opschrijf komen er nog meer regionale wielerhelden. “Voor de volgende keer,” houd ik dit af.  *** Welk nummer zal ik kiezen. Er is The Separatist Party, een heel album vol met muziek van Mike Reed op drums en slagwerk, Rob Frye op tenorsaxofoon, fluit en slagwerk, Cooper Crain op gitaar en synthesiser, Dan Quinlivan eveneens op synthesiser, Marvin Tate zang, en Ben LaMar Gay op kornet, bugel en slagwerk. The Separatist Party is het eerste deel van een cyclus van drie albums met een gevarieerde groep muzikanten, die thema's als innerlijke en uiterlijke menselijke isolatie behandelen.     Reed is zelf een gemeenschapsbouwer geweest, zowel door muziek te maken als door die te presenteren. Hij beschouwt het leiden van een band als een creatieve daad, zo lees ik op Bandcamp. Laat ik het minst gladde liedje nemen: Hold Me, Hold Me.

Het fietspad naar de stalling naar Paal 57, waar twee naaktstranden (die van Bloe- mendaal en IJmuiden) pal  naast elkaar liggen, raakt steeds meer onder het  stuifzand. Het zou fijn zijn als beheerder Natuurmonumenten daar  met  enige  regelmaat wat aan zou doen of vrijwilligers voor regelde.